اکوسینما

از ابتدای هزاره سوم که «اکوسینما» به عنوان یک گرایش مطالعاتی سینمایی مطرح شد تا به امروز دامنه ی گسترده ای از مباحث مربوط به رابطه ی بین سینما و محیط زیست از تاثیرات سینما به عنوان صنعت بر محیط زیست تا تاثیرات اجتماعی و ادراکی سینما بر آگاهی زیست-محیطی مخاطبان را درون خویش جای داده است. در همین راستا، هدف مقاله حاضر، بررسی رابطه زیبایی شناسی تصویر سینمایی با آگاهی زیست محیطی است. مقاله با رویکردی توصیفی- تحلیلی و انتقادی به بررسی دیدگاه های مکتوب صاحب نظران این حوزه می پردازد. نتایج مقاله نشان می دهد در حالیکه گروهی از منتقدین با تاکید بر قابلیت عامه فهمی سینمای تجاری، بارگذاری صریح پیام زیست محیطی مطابق با الگوهای رایج فیلم سازی را در افزایش آگاهی زیست محیطی توصیه می کنند، عده ای دیگر سینمای آوانگارد، تجربی و مستقل را محمل مناسبی برای پرداخت جدی به دغدغه های زیست محیطی می دانند. همچنین بررسی انتقادی آرای دو گروه نشان می دهد نبود مبانی نظری متقن در بررسی رابطه ی زیبایی شناسی و ادراک زیست محیطی یکی از مشکلاتی است که غالب نظریه ها با آن مواجه اند. به لحاظ روش شناسی نیز در بسیاری از تحلیل ها به آثار سینمایی به عنوان متون اصلی تحلیل توجه جدی نمی شود. به همین گونه جای خالی پژوهش های میدانی در تحلیل-هایی که بر رفتار و ادراک مخاطبان استوارند به چشم می خورد.

ایران با مشکلات و مسائل زیست محیطی متعددی مواجه است که رفع یا کاهش شدت آنها نیازمند نقش آفرینی نهادهای گوناگونی از جمله سینما است. هدف از این پژوهش، تبیین چگونگی مواجهه سینمای ایران با مسائل و مشکلات زیست محیطی کشور است. پرسش های پژوهش، عبارتند از: «مهم ترین مسائل زیست محیطی ایران کدامند و الزامات مواجهه سینما با آنها چیست؟» و «به منظور حساس تر شدن مردم یا سیاست گذاران به مسائل زیست محیطی، سینمای روایی، زمینه و فضای مناسب تری برای پرداختن به موضوعات و مسائل زیست محیطی دارد یا سینمای مستند؟». تحقیق در رویکرد نظری، به برساخت گرایی اجتماعی، متکی است. برساخت گرایی اجتماعی، نقش عوامل طبیعی و محیط زیستی را انکار نمی کند، بلکه تأکید می کند که میزان و نحوه این تأثیر، بستگی به برساخت انسان دارد. به منظور دستیابی به دریافتی تحلیلی از نوع مواجهه سینما با این مسائل، مصاحبه های عمیق نیمه ساختاریافته با 15 نفر از خبرگان دارای رویکردهای نظری و تخصصی مختلف صورت گرفته است. با تحلیل داده های حاصل از مصاحبه ها، 15 مضمون محوری استخراج شده است. یافته های تحقیق نشان می دهد دستیابی به زیبایی شناسی محیط زیست و نیز احتراز از رویکرد سفارشی به محیط زیست (در برابر رویکرد جوششی) از مهم ترین الزامات سینما برای مواجهه با مسائل زیست محیطی است.