ضایعه نخاعی

پژوهش حاضر با هدف ارزیابی موانع مؤثر بر مشارکت افراد ضایعه نخاعی ایران در فعالیت های بدنی تفریحی اجرا شد. این پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و از نظر روش گردآوری اطلاعات از نوع تحقیقات توصیفی- تحلیلی بود که به صورت پیمایشی اجرا شد. جامعه آماری پژوهش شامل افراد ضایعه نخاعی تحت پوشش سازمان بهزیستی کشور بود (12851=N) که 443 نفر به صورت خوشه ای از 10 استان کشور به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. ابزار تحقیق پرسشنامه محقق ساخته ای بود که روایی محتوایی آن را استادان متخصص حوزه اوقات فراغت (10 نفر) و ضایعه نخاعی (5 نفر) تأیید کردند و پایایی آن نیز در یک مطالعه راهنما با 50 نفر و استفاده از آلفای کرونباخ، 87/0محاسبه شد. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تحلیل اکتشافی و آزمون تحلیل مسیر استفاده شد. پس از دسته بندی موانع با تحلیل اکتشافی در شش گروه موانع طراحی محیطی و ساختمانی، موانع اطلاعاتی، موانع روحی و جسمانی، موانع دسترسی، موانع حمایت اجتماعی و موانع اقتصادی، مدل پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل مسیر، بررسی شد. نتایج نشان داد مدل پژوهش در سطح قابل قبولی از برازندگی قرار دارد و از بین شش مانع شناسایی شده برای مدل، موانع اقتصادی بیشترین و موانع اجتماعی کمترین تأثیر را بر مشارکت افراد ضایعه نخاعی ایران در فعالیت های بدنی تفریحی داشتند. در نتیجه با توجه به تأثیر زیاد موانع اقتصادی، پیشنهاد می شود برای کمک به افزایش مشارکت افراد ضایعه نخاعی ایران در فعالیت های بدنی تفریحی، اولویت بیشتری به رفع این موانع داده شود.

زمینه : تحقیقات نشان می دهد افراد دارای ضایعه نخاعی با تغییرات و چالش های زیادی در همه جنبه های زندگی رو به رو می شوند. مسأله پژوهش این است که آیا از طریق مداخلات آموزشی می توان بر پریشانی روان شناختی و استرس این افراد اثرگذاشت؟ هدف: هدف از این پژوهش اجرای برنامه آموزشی هفت جلسه آی مقابله کارآمد ( cet ) بود. روش : این مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون روی افراد مبتلا به ضایعه نخاعی انجام شد. 32 نفر به طور تصادفی در دو گروه 16 نفره آزمایشی و کنترل قرار گرفتند. آموزش مقابله کارآمد طی 7 جلسه به گروه آزمایش آموزش داده شد. برای بررسی نتایج از پرسشنامه ترجیح اعمال مقابله ای ( ,COPE 1989) و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی ,WHOQOL-BREF) 1996) استفاده شد. برای تحلیل داده ها نیز از نرم افزار 21 spss- و آزمون تحلیل واریانس آمیخته استفاده شد. یافته ها : یافته ها نشان داد در پس آزمون گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل در راهبرد کنارآمدن مسئله مدار و هیجان مدار و کیفیت زندگی تفاوت معنی داری را وجود نداشت ولی در راهبرد کنارآمدن اجتنابی کاهش معنی داری دیده شد. نتیجه گیری : بدین معنا که افرادی که در برنامه آموزشی ( cet ) شرکت کردند در راهبردهای کنارآمدن وضعیت بهتری پیدا کردند.

هدف: آسیب نخاعی یک ع ارضه مخرب است که برحسب وسعت و شدت، تغییرات عظیمی در سلامت و سبک زندگی فرد ایجاد می کند. این پژوهش به منظور اثر بخشی گروه درمانی شناختی -رفتاری بر افسردگی مردان مبتلا به ضایعات نخاعی انجام شد. روش: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون یک گروهی بود. جامعه پژوهش را کلیه مردان مبتلا به ضایعه نخاعی شهر اصفهان را تشکیل دادند که به مراکز توان بخشی این شهر مراجعه نمودند؛ روش نمونه گیری به شیوه در دسترس بود؛ و تعداد 15 نفر براساس معیار های ورود به پژوهش انتخاب و تحت گروه درمانی شناختی - رفتاری قرار گرفتند. ابزار های جمع آوری اطلاعات پرسشنامه افسردگی بک- ویرایش دوم(BDI-II) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t نمونه های همبسته به کمک نرم افزار SPSS استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که گروه درمانی شناختی - رفتاری افسردگی افراد مبتلا به ضایعه نخاعی به طور معناداری کاهش داده است(01/0p<). نتیجه گیری: نتایج حاصل از این پژوهش موید تاثیر گروه درمانی شناختی-رفتاری بر کاهش افسردگی این بیماران است لذا توصیه می شود تا مداخلات روان شناختی از جمله انواع گروه درمانی جهت کاهش عوارض روانی بیماران مبتلا به ضایعه نخاعی به کار گرفته شود.

اهداف: ضایعه نخاعی یکی از شایع ترین عوامل ناتوانی های مزمن در جهان است. درک راهبردهای تطابق در این مددجویان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این مطالعه پدیده شناسی با هدف درک راهبردهای تطابق در مددجویان دارای ضایعه نخاعی انجام شد. مواد و روش ها: رویکرد پدیده شناسی هرمنوتیک برای هدایت مطالعه استفاده شد. با استفاده از نمونه گیری هدفمند، پانزده مشارکت کننده (چهار زن و یازده مرد) مبتلا به ضایعه نخاعی که در شهر اردبیل زندگی می کردند، وارد مطالعه شدند. برای جمع آوری داده ها از مصاحبه های فردی نیمه ساختار و عمیق استفاده شد. زمان مصاحبه ها از 30 تا 100 دقیقه متغیر بود. داده های صوتی بعد از جمع آوری به متن تبدیل و با استفاده از تحلیل مضمون ون مانن تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: تجارب مرتبط با راهبردهای تطابق در مددجویان مبتلا به ضایعه نخاعی در شش مضمون اصلی خلاصه شد که عبارت اند از: «درک علاج ناپذیری»، «میل به استقلال»، «استمداد الهی»، «صبر داشتن و قانع بودن»، «زمان عامل تطابق» و «تشکیل خانواده». نتیجه گیری: مددجویان دارای ضایعه نخاعی علاوه بر مکانیسم های سازگاری کلاسیک، سعی می کنند با استفاده از راهبردهایی خود را با شرایط جدید وفق دهند. لازم است درمانگران بالینی؛ به ویژه روان شناسان و روان پزشکان در طرح درمانی خود، راهبردهای تطابق بیماران دارای ضایعه نخاعی را تقویت کرده و از آن ها برای سازگاری سریع تر مددجویان خود استفاده کنند.

سابقه و هدف: مقاومت در برابر مشکلات زندگی و صبر بر پیامدهای ناگوار یکی از مهارت های ضروری برای زندگی در دنیای امروز است که همواره در اسلام نیز تأکید شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش صبر بر مبنای قرآن بر افزایش تاب آوری و خودشفقت ورزی همسران معلولان ضایعه نخاعی در شهر اصفهان بود. روش کار: پژوهش حاضر نیمه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل تمامی همسران معلولان ضایعه نخاعی شهر اصفهان در سال 1398 بود که تعداد 30 نفر از آنان با توجه به معیارهای شمول به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار داده شدند. داده ها با استفاده از پرسش نامه های ویژگی های جمعیت شناختی، مقیاس تاب آوری (کانر-دیویدسون) و مقیاس خودشفقت ورزی (فرم کوتاه- راس و همکاران) جمع آوری و با روش تحلیل کوواریانس تک متغیّره (آنکوا) تحلیل شد. در این پژوهش همه موارد اخلاقی رعایت شده است و مؤلفان مقاله تضاد منافعی گزارش نکرده اند. یافته ها: بر اساس نتایج به دست آمده، بین میانگین نمرات پس آزمون گروه آزمایش و گروه کنترل در دو متغیّر تاب آوری و خودشفقت ورزی تفاوت معناداری وجود داشت (005/0>P). نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهد که آموزش صبر بر مبنای قرآن در افزایش تاب آوری و خودشفقت ورزی در همسران معلولان ضایعه نخاعی مؤثر است.

هدف: ضایعه نخاعی از جمله معضلات جوامع انسانی محسوب می شود که مسیر زندگی فرد را تغییر می دهد و مشکلات فراوانی در تمام ابعاد جسمانی، روانی، شغلی، اقتصادی و خانوادگی ایجاد می کند. هدف از انجام این پژوهش تعیین اثربخشی برنامه توانبخشی شغلی بر خودکارآمدی افراد دارای آسیب نخاعی بود. روش: طرح مورد استفاده در این پژوهش مورد منفرد بود. بدین منظور با استفاده از نمونه گیری هدفمند 3 نفر از افراد دارای آسیب نخاعی انتخاب شدند و طی 8 جلسه مداخله انفرادی،آموزش برنامه توانبخشی شغلی مبتنی بر نظریه شناختی اجتماعی دریافت کردند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه سرمایه های روانشناختی لوتانز بود. نتایج با استفاده از تحلیل دیداری، شاخص پایایی تغییر (RCI) و درصد بهبودی (MPI) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد برنامه توانبخشی مبتنی بر نظریه شناختی اجتماعی می تواند خودکارآمدی افراد دارای آسیب نخاعی را افزایش دهد (96/1). نتیجه گیری: با استفاده از یک برنامه توانبخشی شغلی و با بهره گیری از نظریه شناختی اجتماعی که در آن از راهنمایی ها و آموزش مهارت هایی از جمله آموزش جانشینی یا الگو گیری، تشویق اجتماعی یا بازخورد مثبت و برانگیختگی سرمایه های روانشناختی همچنین ارائه اطلاعات در مورد اشتغال توانخوان و آموزش های شغلی به کار گرفته شد، می توان خودکارآمدی را در افراد دارای ضایعه نخاعی افزایش داد. شماره ی مقاله: ۷