واقعیت ترکیبی

جوامع مدرن بواسطه پیشرفت فناوری حسگر و پردازشگرهای رایانه ای؛ تجربه واقعیت ترکیبی را در سبک زندگی کاربران ایجاد نموده اند. ویژگی منحصربفرد این فناوری هوشمند در جهت برقراری ارتباط تعاملی سودمند سبب بهبود کارکرد های انسانی و اجتماعی شده است. هدف اصلی در طراحی تعاملی این فناوری؛ بهبود کیفیت زندگی و افزایش رفاه کاربران می باشد. مبرهن است که نقش طراحی رابط کاربری در این میان حائز اهمیت است و این امر را توسط طراحی تعاملی فرم های دوبعدی یا سه بعدی به نام هولوگرام انجام می دهد. این پژوهش به مفاهیمی نظیر زبان فرمی، طراحی تعاملی، طراحی رابط کاربری مبتنی بر واقعیت ترکیبی، کاربردپذیری و هولوگرام می پردازد. شایان ذکر است نمونه های موردی بصورت انتخابی هدفمند بر اساس منابع معتبر بین المللی که توسط شرکت های پیشرو درحوزه فناوری واقعیت ترکیبی تولید شده اند توصیف و تحلیل می شوند. پرسش اصلی این است که زبان طراحی رابط کاربری هوشمند چه ارتباطی برروی کارکرد فناوری واقعیت ترکیبی دارد؟ جهت بررسی، سیطره نظری پژوهش بر روی ارتباط مولفه های زیبایی شناختی، زبان فرمی و کاربردپذیری پروژه های موفق رابط کاربری واقعیت ترکیبی متمرکز می باشد که توسط مایکروسافت هولولنز صورت پذیرفته است. این پژوهش از منظر هدف کاربردی می باشد و نتایج کلی نشان می دهد طراحی درست رابط کاربری هوشمند به روش احساس گرا یا مدرن موجب ارتقای کارکرد واقعیت ترکیبی شده است و کاربران در تعامل با آن احساس خوشایندی دارند.

مقدمه: کتابخانه های نسل چهارم دیگر نمی توانند به امکانات نرم افزارهای وب اکتفا کنند و باید از فناوری هایی از جمله واقعیت های دیجیتالی برای بالا بردن میزان خدمات رسانی و جذب مخاطب استفاده نمایند. لذا هدف از مطالعه حاضر، شناسایی نقش و تأثیرات این فناوری ها در کتابخانه ها با استفاده از مروری نظام یافته است. روش ها:. مطالعه حاضر از نوع مروری نظام یافته بود که با استفاده از کلیدواژه های مرتبط در پایگاه های داده پابمد، وب آو ساینس، اسکوپوس و موتور جستجوی گوگل اسکالر از ابتدا تا سال 2020 جستجو شد. مطالعات مرتبط پس از حذف موارد تکراری و براساس معیار ورود و خروج انتخاب شد. یافته ها: از مجموع 4614 مقاله، 52 مطالعه مرتبط بررسی شد. یافته ها نشان داد که در انواع کتابخانه ها، استفاده از فناوری های واقعیت دیجیتال می تواند در ارائه و دریافت خدمات نوین، تقویت فرآیند آموزش کاربران، هدایت و تقویت سواد اطلاعاتی آن ها، بهبود حرفه ای فعالیت کتابداران، صرفه جویی اقتصادی، مدیریت و غنی سازی منابع کتابخانه و اشتراک دانش در شبکه های پژوهشی کمک شایانی نماید. نتیجه گیری: کتابخانه های نوین اگرچه با چالش هایی چون فقدان بودجه برای فراهم کردن زیرساخت های ارتباطی، عدم درک و مشارکت گروهی کتابداران، لزوم تربیت نیروی ماهر برای ارائه خدمات همراه است؛ اما به واسطه اشتراک دانش در شبکه پژوهشی، تقویت آموزش، افزایش سواد اطلاعاتی کاربران، مدیریت منابع مؤثر می تواند تصویری جذاب از ارائه خدمات و نحوه دسترسی به منابع اطلاعاتی ارائه دهد.

رشد روزافزون چیدمان های تعاملی مبتنی بر فناوری های نوین دیجیتال، فصل جدیدی را در نمایش آثار هنری پدید آورده است. این پژوهش، به بررسی دو چیدمان واقعیت مجازی و دو چیدمان واقعیت ترکیبی با محوریت آثار ونگوگ و با رویکرد مفهوم استعاری زمان می پردازد. هدف، پی بردن به نحوه درک زمان توسط مخاطبان است و اینکه فناوری های مجازی، چگونه حرکت در زمان و همگامی با رویدادهای زمانی را در ذهن کاربر القا می کنند. بر اساس نظریه استعاره مفهومی جورج لیکاف و مارک جانسون، مفهوم انتزاعی زمان به صورت مکان و شیء در ذهن انسان ادراک می شود و گذر زمان نیز به صورت حرکت نسبی ناظر و مکان شناخته می شود.این مقاله در صدد پاسخ به این سؤال ها است که استعاره مفهومی گذر زمان به مثابه حرکت، در واقعیت مجازی و واقعیت ترکیبی چگونه تجلی یافته است؟ و چه نسبتی بین واقعیت مجازی و واقعیت ترکیبی برقرار است؟ روش پژوهش به صورت توصیفی-تحلیلی و نیز تطبیقی است. ابتدا چیدمان های تعاملی به تفکیک، توصیف شده و چگونگی شکل گیری مفهوم زمان و میزان درگیری مخاطب با هر کدام تحلیل شده و نهایتاً مطالعه تطبیقی انجام شده است. گردآوری اطلاعات به صورت هدفمند و آگاهانه از بین نمایشگاه ها و رویدادهای هنری با محوریت آثار ونگوگ بوده است، باتوجه به اینکه در واقعیت مجازی، مخاطب به طور کامل در دنیای مجازی قرار می گیرد و ارتباط حس بینایی به طور کامل با دنیای واقعی قطع می شود فرض بر این بوده است که با افزایش حس غوطه وری، استعاره مفهومی گذر زمان به مثابه حرکت در این چیدمان ها به مراتب مشهودتر و مؤثرتر از چیدمان های واقعیت ترکیبی باشد. نتایج نشان می دهند که در واقعیت مجازی، مخاطب به طور کامل از زمان و مکان خود منفک می شود که این امر در واقعیت ترکیبی به طور نسبی رخ می دهد. در واقعیت مجازی، زمان به مثابه مکان درک می گردد و شاهد حرکت ناظر هستیم؛ درحالی که در واقعیت ترکیبی، زمان به مثابه شیء درک شده و شاهد حرکت زمان هستیم.