دانش سازمان

ارتقای کمی وکیفی آموزش یکی از ارزش های اساسی است که سازماندهی بر آن متکی می باشد و بدون شک تلاش بی وقفه نیروی انسانی متخصص و آموزش دیده است که می تواند جامعه را به سوی نوگرایی و نوآوری سوق داده و به بهره وری و توسعه ملی منجر شود. آموزش مجموعه منظمی از اعمال و رفتار است، به بیان دیگر آموزش و پرورش فعل و انفعالی است میان دو قطب سیال (آموزگار و فراگیر) که مسبوق به اصلی و متوجه هدفی و مستلزم برنامه ای است. نظریه های آموزش وجود چهار چیز را در فرایند آموزش ضروری می داند: 1- معلم ۲- فراگیر ۳- موضوع ۴- گروه اجتماعی که مربی و فراگیر به آن تعلق داشته و از طریق آن با هم مرتبط می شوند. نظریه های آموزشی مختلف را می توان از طریق پاسخی که به سؤالات زیر می دهند از یمدیگر تمیز داد، هدف آموزشی یک نظام آموزشی چیست و اینکه از نظر روانی چگونه فراگیر را به انجام کارهایی که هدف را تحقق می بخشد متمایل می سازد؟ موضوع آموزش چیست؟ سیستم سنجش، روش های فراگیری و معیارهای مقایسه فراگیران با یکدیگر چیست؟ مکان های آموزشی مختلف بحران های مختلف دارند، برخوردهای درونی سیستم آموزشی مورد نظر چیست؟ انتخاب یک نظریه آموزشی خاص نیازمند آگاهی کافی نسبت به شرایط خاص یک سیستم آموزشی بوده و حکم کلی نمی توان داد. از این رو این مقاله سعی کرده در فضای کنونی به بررسی نقش آموزش در سازمان ها به ویژه نیروی انتظامی و راهکارهایی در این زمینه و ضرورت توجه اهداف کیفی در امر آموزش بپردازد و جهت این امر بیشتر به مطالعات کتابخانه ای و جمع آوری اطلاعات و تا حدودی تجارب شخص، همراه با الگو پذیری و مقایسه ای از اهداف کیفی دیگر سازمان ها همچون دانشگاه روی آورد.