بی انگیزشی

در این پژوهش، پیش بینی تحلیل رفتگی ورزشکار بر اساساضطراب رقابتیو تنظیمات انگیزشی در ورزشکاران مرد نخبه مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور، 102 نفر ورزشکار مرد در رشته های فوتبال، هندبال، والیبال، فوتسال، بسکتبال (بامیانگین سنی:5± 39/25 و میانگین سابقة ورزشی:4± 17/8)، پرسش نامه های انگیزش ورزشی، تحلیل رفتگی ورزشکار و اضطراب رقابتی ورزشی را تکمیل نمودند. نتایج رگرسیون چندمتغیره نشان داد، انگیزش درونی، به طور منفی و معنادار و انگیزش بیرونی و بی انگیزشی به طور مثبت و معنادار علایم تحلیل رفتگی را پیش بینی می کنند. همچنین، اضطراب شناختی و بدنی به طور مثبت و معنادار و اعتماد به خود به صورت منفی و معنادار علایم تحلیل رفتگی ورزشکار را پیش بینی می کنند. بر اساس نتایج پژوهش، چنین نتیجه گیری می شود که با افزایش انگیزش درونی، بالابردن حس اعتماد به نفس و کاهش اضطراب ناشی از رقابت و بی انگیزشی، می توان از آثار منفی اضطراب رقابتی، بی انگیزشی و تحلیل رفتگی ورزشکاران تا حدّ امکان پیشگیری کرد.

بی تصمیمی شغلی یکی از مشکلات شایع در جوانان است. موقعی که یک شخص تصمیم قطعی برای انتخاب یک شغل نگرفته است، ما با بی تصمیمی شغلی مواجه هستیم. عوامل مختلف شخصیتی، رشدی، اجتماعی و انگیزشی بر بی تصمیمی شغلی موثر هستند.این پژوهش با هدف تعیین رابطه عوامل مختلف انگیزشی با بی تصمیمی شغلی دانشجویان انجام شد. برای این منظور 338 دانشجو به شیوه نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای از میان کلیه دانشجویان سال آخر دانشگاه تبریز انتخاب شدند. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه یونگ و مک گرومیک (2011) که شامل خرده مقیاس های بی انگیزشی شغلی، بی تصمیمی، تشخص طلبی، انتظار موفقیت، علاقه و لذت درونی شغل و تأثیر اجتماعی خانواده است، استفاده شد. داده های بدست آمده با استفاده از روش تحلیل مسیر و به کمک نرم افزار AMOS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان داد که بی تصمیمی شغلی به صورت مستقیم از طریق بی انگیزشی شغلی(682/0 = )و به صورت غیر مستقیم از طریق تشخص طلبی (097/0= )، انتظار موفقیت شغلی (200/0- = ) و علاقه و لذت درونی شغل (165/0- = ) پیش بینی می شود. یافته های دیگر پژوهش نشان داد 46% درصد بی تصمیمی شغلی دانشجویان از طریق بی انگیزگی شغلی، تشخص طلبی، انتظار موفقیت شغلی و علاقه و لذت درونی شغلی تبیین می شود.

هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه رگه های شخصیتی و خود تعیین کنندگی رفتارهای تمرینی ورزش بود. 450 دانشجو از دانشگاه های آزاد اسلامی منطقه هشت (236 زن و 214 نفر مرد) با دامنه سنی 18 تا 49 سال (میانگین 37/23، انحراف استاندارد 80/4) به روش تصادفی خوشه ای انتخاب و به سیاهه پنج عاملی شخصیت نئو (کاستا و مک کری، 1992) و مقیاس انگیزش ورزشی (پلتیر، فرتیر و والرند، 1995) پاسخ دادند. نتایج نشان دادند که مؤلفه های انگیزش ورزش توسط رگه های شخصیتی قابل تبیین است. از بین رگه های شخصیت، گشودگی با تمام زیرمقیاس های انگیزش ورزش، رابطة مستقیم داشت. برون گردی با مؤلفة بی انگیزشی و وظیفه شناسی با مؤلفه انگیزش درونی برای موفقیت رابطة معنادار نداشتند. همچنین، نوروزگرایی با هویت پذیری و درون فکنی رابطة منفی و با بی انگیزشی ارتباط مثبت داشت.