سازمان صمت

پیش فرض اصلی مقاله حاضر این است که روش های سابق برای ارتقاء ابعاد توانمندسازی روانشناختی به طور کامل نمی تواند در شرایط اپیدمی کرونا کارساز باشد. به همین دلیل، هدف این نوشتار رسیدن به الگوی کاربردی و روشمند برای ارتقاء ابعاد توانمندسازی در دوران بحران اپیدمی است. رویکرد پژوهش حاضر آمیخته (کمی و کیفی) و از نوع تشریحی است. تشریحی بودن دلالت بر تقدم روش کمی دارد. در این تحقیق ابتدا با داده های کمی، دامنه و نقاط برجسته، پژوهش مشخص می شود و سپس براساس روش کیفی پیرامون دامنه تشخیص داده شده و نکات برجسته، اطلاعات دقیق تر به دست می آید. نتایج تحقیق نشان داد روش های نظارت متقابل و مستمر(در ابعاد شایستگی و موثر بودن)، بهبود فضای غیر رسمی (در بعد مشارکت)، تلفیق وجوه سازمانی و فردی (در بعدهای حق انتخاب و مشارکت)، تحولات و تعاملات در سطوح سازمانی (در بعد موثر بودن) و ارتقاء دانش ارتباط سازمانی (در بعد حس مشارکت) به طور مشخص در شرایط کرونایی به ارتقاء ابعاد توانمندسازی در کارکنان سازمان صمت کمک خواهد کرد.