سیگنالینگ

عدم تقارن اطلاعاتی میان صاحبان طرح ها و سرمایه گذاران، مشکل متداول در تمام سرمایه گذاری هاست ولی این مشکل در تامین مالی جمعی سهامی بگونه بارزتری ظهور می کند چراکه سرمایه گذاران بالقوه در تامین مالی جمعی سهامی، عموما سرمایه گذاران غیرحرفه ای هستند و زمان و تجربه کافی برای بررسی موشکافانه ی طرح هایECF ندارند و به همین جهت، بر اساس علائم و سیگنال های دریافتی نسبت به کیفیت طرح ها و نهایتا مشارکت/عدم مشارکت در آنها تصمیم گیری می کنند. هدف پژوهش حاضر، شناسایی جامع این سیگنال ها و منابع ارسال آنها و نیز سنجش میزان تاثیرگذاری آنهاست. پژوهش حاضر پژوهشی آمیخته است که در آن، داده های پژوهش کیفی، به روش مصاحبه نیمه ساختاریافته گردآوری و با روش تحلیل مضمون مورد بررسی قرار گرفتند. بخش کمی که بخش اصلی پژوهش است، به صورت توصیفی پیمایشی انجام شد و داده های آن با تحلیل عاملی تاییدی مرتبه دوم مورد تحلیل قرار گرفتند. بر اساس نتایج به دست آمده ، سه منبع ارسال سیگنال ها، به ترتیب میزان تاثیرگذاری شامل: پلتفرمECF، اشخاص ثالث و مجریان طرح، در برانگیختن سرمایه گذاران به مشارکت نقش دارند و برای هر یک از منابع، چهار سیگنال موثر شناسایی شد.

روابط جمهوری اسلامی ایران و پادشاهی عربستان سعودی در طول چند دهه گذشته تا به امروز بین منازعه، رقابت و همکاری محدود در نوسان بوده است. اغلب، رقابت و منازعه این دو بازیگر براساس رویکردهای ایدئولوژیکی و یا ژئوپلیتیکی و همکاری آن ها براساس نظریات منطقه گرایی و مبتنی بر ساختار نظام بین الملل تحلیل می شود اما بررسی فهم و ادراک نخبگان سیاسی و نظامی آنان عمدتاً موردتوجه قرار نمی گیرد. این پژوهش به دنبال آن است با بررسی اظهارات و رفتار نخبگان سیاسی- نظامی دو کشور، تأثیر این سیگنال ها را بر منازعه، تطویل مذاکرات، سرعت توافقات اخیر و آینده روابط دو بازیگر مورد بررسی قرار دهد. سؤال اصلی که مطرح می شود این است که: سیگنال های ارسالی نخبگان سیاسی-نظامی ایران و عربستان چه تأثیری بر روابط آن ها داشته است؟ در پاسخ به سؤال فوق در چارچوب تئوری سیگنالینگ و با روش تحلیل محتوای کیفی این فرضیه مطرح می شود که: سیگنال های ارسالی نخبگان سیاسی- نظامی و رفتار ایران و عربستان نسبت به یکدیگر باعث شده است نخبگان دو کشور در مقاطعی ادراک مبتنی بر تهدید از یکدیگر داشته باشند و این امر به طولانی شدن مذاکرات و درنتیجه تشدید رقابت و منازعه میان آن ها منجر شده است و در مقاطع دیگر این سیگنا-ل ها مبتنی بر همکاری و بازی با حاصل جمع غیرصفر بوده که دو بازیگر را به یکدیگر نزدیک کرده و توافقاتی میان آن ها شکل گرفته است. با توجه به تجربه چنین فرازوفرود هایی در ارسال سیگنال ها پیش بینی می شود روابط ایران و عربستان در یک دوره میان مدت با گذار از منازعه بین رقابت و همکاری محدود در نوسان باشد.