مدرک گرایی

هدف: تشریح گسترش کمی و شتابان آموزش عالی، دلالتها و پیامدهای آن برای دانشجویان، اساتید و ساختار و کارکرد نظام آموزش عالی و از طرف دیگر، بازنمایی تجربیات زیسته اساتید دانشگاهی منتخب از این فرایند و دلالتهای آن. روش: این پژوهش به صورت کیفی و از طریق مصاحبه نیمه ساختمند با 26 مطلع کلیدی از دپارتمانهای علوم پایه و فنی و مهندسی دانشگاه اصفهان صورت گرفته که با روش نمونه گیری هدفمند و گلوله برفی انتخاب شده بودند. یافته ها: توده ای شدن به شکل بدقواره ای صورت گرفته و اساتید دانشگاهی با وجود موافقت با گسترش کمی، نگرانی های عمیقی از دلالتهای این فرایند برای نظام دانشگاهی و فرهنگ و ارزشهای آن و همچنین نظام اجتماعی دارند. نتیجه گیری: اولویت دادن به کیفیت آموزش و پژوهش ضمن دسترسی فزاینده به آموزش عالی، ارائه آموزش و پژوهش متناسب با نیازها و تقاضاهای جامعه، تغییر شیوه های مدیریت دانشگاه به منظور تربیت نیروی انسانی کارآفرین، خلاق و مبتکر#,

توسعه بازاری آموزش عالی، خط مشی دستگاه راهبری و مدیریتی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری بوده چرا که افزایش روزافزون هزینه های آموزش عالی، دولت را به سمت و سوی دخالت بازار آزاد تشویق کرده و افزایش روزافزون تعداد دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی و روند رو به افزایش تعداد دانشجویان دوره های کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری نیز شاهدی بر این مدعاست. در راستای هدف این پژوهش که واکاوی پیش آیندها و پس آیندهای شکل گیری و تداوم خط مشی توسعه بازاری آموزش عالی در ایران بوده، در فاصله سال های 1395 تا 1397 و در نظام آموزش عالی شهرهای تهران و اصفهان، مصاحبه های عمیق و نیمه ساختاریافته از خبرگان علمی و عملی که با نمونه گیری هدفمند انتخاب شده بودند انجام گرفت و نهایتاً با تحلیل مصاحبه ها از طریق تحلیل محتوای قراردادی، هفت پیش آیند خاستگاه ها، عوامل ساختاری-خط مشی ای، عوامل زمینه ای-فرهنگی، عوامل حرفه ای-تخصصی، عوامل فلسفی-وجودی، عوامل اقتصادی-بازاری و عوامل مالی-بودجه ای و همچنین چهار پس آیند کم جانی دانشگاه، مشکلات اجتماعی، مشکلات کارکردی و آثار و تبعات مثبته، استخراج شدند که با روش های اعتباریابی کیفی، صحت اعتبار آنها تأیید شد.  

     توسعه اقتصادی و اجتماعی از طریق توسعه انسانی محقق می گردد و منابع انسانی از مهم ترین عوامل توسعه  در هر جامعه ای محسوب می شوند. از آنجایی که نظام آموزش عالی به عنوان یک بخش زیربنایی جامعه، رابطه ی تنگاتنگی با بازار کار و برنامه های توسعه  اقتصادی- اجتماعی دارد، هر کشوری برای توسعه و تربیت نیروی انسانی متخصص و توانمند، به کارآمد کردن نظام آموزش عالی خود نیازمند است تا  به توسعه پایدار و متوازن دست یابد.  اما در ایران به رغم گسترش کمّی دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی در دهه های اخیر ، مسایل مرتبط با بیکاری و فقدان مهارت های عملی قشر جوان افزایش یافته است. بر اساس نظر مرکز آمار ایران، جمعیت بیکار دارای تحصیلات دانشگاهی در سال 85، 373513 نفر و در سال 90، 768051 نفر بوده است. مقاله ی حاضر درصدد است تا  با هدف ارایه پیشنهادات مناسب، کارآمدی آموزش عالی برای اشتغال جوانان را مورد بررسی و تحلیل قرار دهد. روش تحقیق مقاله  توصیفی- تحلیلی و از نظر جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای و اسنادی می باشد. نتایج حاکی از این است که ناهماهنگی سیاست ها، برنامه ها و محتوای آموزشی و پژوهشی دانشگاه ها با نیازهای جامعه و بازار کار از جمله موانع عمده و اختلال اصلی در اشتغال جوانان است و باید به آن توجه ویژه ای مبذول گردد.