سطوح راهبردی

دولت اسلامی سیاست خارجی را در چارچوب منفعت گرایی متلازم و به صورت چندسطحی دنبال می کند؛ به طوری که بر اساس خصیصه ذاتی تلازم، تأمین بهینه منافع خود را به ویژه در بخش منافع معنوی، در گرو تحقق منافع مشروع سایر ملت ها به شکل عادلانه می داند. گستره فراگیر منفعت گرایی، توان محدود دولت و پیچیدگی های موجود در عرصه سیاست خارجی، پیگیری بهینه این راهبرد را با مشکل مواجه کرده و تزاحمات گوناگونی را پیش روی کارگزاران سیاست خارجی قرار می دهد و این سؤال اساسی را مطرح می کند که دولت اسلامی برای رهایی از تزاحم، منفعت گرایی متلازم را در چه سطوحی دنبال می کند؟ این پژوهش در پاسخ به این سؤال، با استفاده از روش توصیفی تحلیلی، این انگاره را مطرح می کند که سیاست خارجی دولت اسلامی بر اساس الگوی سطح بندی ارزش-محور، چهار سطح راهبردی جامعه بشری، امت اسلامی، جامعه ایمانی و سطح حفظ نظام را در سیاست خارجی تعریف می کند که با حفظ اولویت، بستر تکاپوهای دولت در حوزه منفعت گرایی متلازم در سیاست خارجی قرار می گیرد.