پذیرش دورکاری

ورود هر فناوری به سازمان، بایستی مورد پذیرش کارکنان آن سازمان قرار گیرد و سازمان های ایرانی در حال استفاده از فناوری جدید دورکاری هستند. به همین منظور، هدف این نوشتار بررسی رابطه ساختاری بین نفوذ اجتماعی، انگیزش و شرایط تسهیل گر و استفاده واقعی از فناوری دورکاری با میانجی گری تمایل (نیت و قصد) رفتاری استفاده از دورکاری است. پژوهش به شیوه توصیفی از نوع همبستگی انجام شده است. جامعه آماری پژوهش، سازمان های دولتی بوده و نمونه آماری به صورت تصادفی ساده از آن انتخاب شده است. ابزار مورد استفاده برای جمع آوری داده ها، پرسش نامه بوده و برای بررسی اعتبار محتوایی آن از استادان و خبرگان بهره گرفته شده است. پایایی از پیش آزمون بین 30 نفر انجام گرفته و پرسش نامه از نظر اعتبار و قابلیت اطمینان مورد تأیید قرار گرفت. داده های استخراج شده از 365 پرسش نامه، مبنای آزمون فرضیه های پژوهش و مدل مفهومی پژوهش قرار گرفت و از طریق آزمون تحلیل عاملی اکتشافی و مدل معادلات ساختاری مسیر تحلیل مشخص شد. نتایج پژوهش و آزمون های آماری نشان داد که نفوذ اجتماعی، انگیزش و شرایط تسهیل گر، تأثیر مثبتی بر تمایل رفتاری افراد بر استفاده از سیستم دورکاری دارند و این تمایل رفتاری باعث افزایش قصد استفاده واقعی در بین کارکنان می شود.

به واسطه پیشرفت علوم مختلف و به خصوص فناوری اطلاعات، گسترش شبکه های ارتباطاتی و مخابراتی و افزایش میزان نفوذ رایانه های شخصی در میان مردم اثربخشی روش های سنتی کاری روزبه روز در حال کاهش است. با این وجود مهمترین عامل برای نهادینه شدن دورکاری، پذیرش آن از سوی استفاده کنندگان است. بر این اساس سوال اساسی تحقیق حاضر عبارت است از اینکه آیا نگرش کارکنان نسبت به دورکاری بر پذیرش آن از سوی آنان تاثیر دارد؟ این تحقیق از لحاظ هدف کاربردی و از نوع توصیفی- همبستگی است که در آن با گردآوری و تجزیه و تحلیل 110 پرسشنامه، تاثیر نگرش افراد نسبت به دورکاری بر پذیرش آن از دیدگاه کارکنان وزارت صنعت، معدن و تجارت مورد بررسی قرار گرفته است. بر اساس مدل تحقیق عوامل موثر بر پذیرش دورکاری در سه سطح فردی، سازمانی و اجتماعی دسته بندی و در قالب مزایا و مضرات هر سطح بررسی شد. نتایج بررسی ها با استفاده از آزمون همبستگی نشان می دهد که بین نگرش کارکنان نسبت به دورکاری و پذیرش آن رابطه معنادار و مثبت وجود دارد.