گزافه گویی

باید گفت؛ عنصر ادب زینت تمام قد زندگی و نشان شرافت انسانی و نماد کمال عقل افراد است. خالق زیبایی ها، انسان را با صورت و سیرت خاص آفرید و لازمه سیرت او ادب و خُلق زیبا در عرصه فردی و اجتماعی است که قابلیت زایش و رویش دارد. آحاد انسان به طور اَعم و مدیران و رهبران جامعه به طور اَخص می بایست نه تنها در تربیت صحیح خویش تلاش و خود را به ادب و خُلق احسن آراسته نمایند بلکه باید در به کارگیری مؤلفه های موجود، زمینه شکوفایی، توسعه و رشد دیگران را فراهم آورند. مسلماً پیشرفت و دست یافتن هر سازمان و یا مؤسسه ای به اهداف مورد نظر، منوط به احراز خِرَد جمعی و مألوف شدن مدیران و افراد سازمان به انگاره های ادب در حوزه رفتار و کلام پسندیده و... می باشد. در این نوشتار سعی شده است به روش کتابخانه ای و روایی - توصیفی، و به قدر میسور به نقش زیور و زینت ادب در ساختار خَلق کلام و بسط حُسن محاوره در توفیق مدیران جامعه از منظر برخی ادیبان و صاحبان سخن که به نوعی فاخر از متون دینی وام جسته اند، بپردازد.