متادون درمانی

هدف: درمان نگه دارنده با متادون یکی از رایج ترین روش های درمانی اعتیاد است. شواهد متناقضی از اثر متادون بر رفتار و شناخت وجود دارد. هدف این مطالعه بررسی اثرات درمان نگه دارنده متادون بر کارکردهای اجرایی است. روش: این مطالعه به صورت شیه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون اجرا شد. از آزمون های عصب شناختی استروپ، ویسکانسین، عملکرد مداوم، روانی کلامی، فراخنای اعداد و برو نرو برای بررسی کارکردهای اجرایی استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد درمان نگه دارنده متادون تفاوت معنا داری را در عملکرد افراد در آزمون های ویسکانسین، عملکرد مداوم، روانی کلامی، فراخنای اعداد و برونرو ایجاد نکرد (05/0P> ). اما تفاوت معناداری در شاخص های آزمون استروپ به وجود آمد (05/0>P ). بحث و نتیجه گیری: متادون درمانی هرچند موجب بهبود کارکردهای شناختی نمی شود اما اثر مخربی بر کارکردهای شناختی ندارد. در مواردی که بهبود کارکردهای شناختی مصرف کنندگان از اهداف درمان نگه دارنده نیست، می توان از متادون درمانی استفاده نمود.

هدف: این مطالعه با هدف تأثیر درمان ترکیبی خانواده درمانی، گروه درمانی و متادون درمانی بر بیماران مبتلا به سوء مصرف مواد در مرکز درمانی آموزشی و پزشکی قدس انجام شده است. روش: در این مطالعه ده نفر بیمار تحت درمان متادون در مرکز آموزشی درمانی و پزشکی قدس به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات در این مطالعه، مصاحبه بالینی توسط روانپزشک، خانواده درمانی و گروه درمانی توسط روانشناس بالینی بوده است. یافته ها: نتایج به دست آمده از این مطالعه نشان داده است که درمان ترکیبی خانواده درمانی، گروه درمانی و متادون درمانی بر درمان اعتیاد بیماران مبتلا به سوء استفاده از مواد تأثیر داشته است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده از این مطالعه، لذا برنامه ریزی و انجام روش های درمانی فوق برای درمان بیماران مبتلا به سو مصرف مواد در مراکز روانپزشکی پیشنهاد می شود.

اعتیاد به مواد مخدر، یک بیماری مزمن و عود کننده است و در درمان باید علاوه بر سم زدایی و درمان نگاه دارنده به مسایل روانی و عوامل به وجود آورنده اعتیاد نیز توجه گردد تا از عود مجدد و برگشت بیماری پیشگیری شود. پژوهش حاضر، با هدف مقایسه اختلالات روانی معتادان با و بدون درمان متادون در بین زندانیان انجام گرفت. روش پژوهش حاضر از نوع پژوهش های علی – مقایسه ای است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه معتادان زندان مرکزی شهر همدان بودند که در پاییز 1393 در زندان بسر می برند. نمونه انتخابی شامل 35 معتاد تحت درمان نگهدارنده و 35 نفر معتاد بدون درمان متادون بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه MMPI استفاده شد. معتادین در هشت بعد بالینی، هیپوکندری، افسردگی، هیستری، سایکوپاتی، پارانویا، پسیکاستنی، اسکیزفرنیا و هیپومانی مورد سنجش قرار گرفتند. برای آزمون فرضیه ها از تحلیل واریانس چند متغیره، آزمون لون، آزمون ام باکس، آزمون لامبدای ویلکز و یومن ویتنی استفاده شد. یافته ها تفاوت معنادار در پنج بعد: علایم هیپوکندری 01/ 0>P (95/18 =F )، افسردگی 01 /0>P (24/91=F)، سایکوپاتی 01/0>P (09/45=F )، پسیکاستنی01/0>P (43/16=F ) و اسکیزوفرنیا 01/0>P (90/2-=z) در دو گروه (معتادین با و بدون متادون درمانی) مشاهده گردید و در ابعاد هیستری 01/0P= (95/6=F )، پارانویا 213/0P= (24/1=z) و هیپومانی 331/0P= (92/0=F ) تفاوت معنادار نبود. در مجموع نتایج نشان می دهند افرادی که تحت درمان با متادون هستند کمتر از گروه بدون درمان با متادون در معرض آسیب های روانی هستند و متادون درمانی در کاهش اختلالات روانی موثر می باشد.