تربیت منفی

مفهوم تعلیم و تربیت که امروزه با مفهوم روانشناسی گره خورده است به عنوان عامل اصلی سعادت در نظر گرفته می شود. با توجه به شکل گیری بافت شخصیتی هر فرد در نخستین سال های زندگی، می توان گفت که کودک در رأس تعلیم وتربیت قرار گرفته و در مرکز توجه است. ژان ژاک روسو، فیلسوف بزرگ قرن هجدهم، کسی است که به حق به کشف کودک و اهمیت تعلیم و تربیت وی نائل آمد. نظریات تربیتی وی که در امیل مطرح شده اند، جهان تعلیم و تربیت را دگرگون ساخته و نام این مربی و فیلسوف را که نظریاتش بر نظریه های تربیتی جدید مؤثر بوده است، به ثبت رسانده اند. روش اصلی که روسو در در دستورالعمل آموزشی خود به کار گرفته، روش تربیت منفی است که اساسِ آن را مفاهیم آزادی و «کودکی را به صورت تام و تمام زیستن» تشکیل می دهند. مقاله حاضر به بررسی نظریه تربیتی منفی روسو پرداخته و ردّ پای این نظریه را در روانشناسی امروز دنبال می کند تا از این طریق به ارزیابی تأثیر نظریات وی بر نظریات مربیان و روانشناسان قرن بیستم بپردازد.  در این مقاله که به حوزه روانشناسی و تربیتی مرتبط است، مفاهیم روش تجربی، آموزش و پرورش تدریجی، آموزش و پرورش همراه با حفظ استقلال و آزادی آموزشی روشن خواهند شد.

«تربیت منفی» از دیدگاه ملک الشعرای بهار دکتر علی اکبر افراسیاب پور* چکیده ملک الشعرای بهار یکی از بزرگترین شعرای معاصر ایران است که آثار و زندگی او از دیدگاه های مختلف بررسی گردیده است، اما نگاه او به عرفانو جنبه تعلیمی در اشعار او مورد توجه قرار نگرفته و پایبندی های دینی و معنوی او کمتر دیده شده است. در این مقاله نشان داده می شود که بهار علاوه بر برجستگی های ادبی و تحقیقی و سیاسی، شخصی معتقد به تعلیم معنویت و تشیع بوده و بر خلاف نظر برخی، به عرفان و تصوف نظری مثبت داشته است و در مقاله ای اختصاصی درباره تعلیم مبانی عرفان نظریه ای به نام «تربیت منفی» ارائه می دهد که به نظر می رسد از قانون اهیمسا و «مقاومت منفی» گاندی تأثیر پذیرفته باشد. تلاش گردیده تا دیدگاه او نسبت به عرفان روشن گردد وازدیدگاه ادبیاتتعلیمیبه نظریه ملک الشعرای بهار نگریسته و نقد و بررسی می شود تا نظر مثبت او نسبت به عرفان و تعلیم و تربیت عرفانی روشن شود و دیدگاه جهانی او نسبت به تعلیم عرفانی بیان گردد. کلید واژه ها:عرفان و تصوف، تربیت منفی، اهیمسا، مقاومت منفی، گاندی.