سفرنامه حج

سفرنامه حاضر، گزارشی است از سفر حاجی میرزا جبارخان نصیر الممالک که طی سال های ۱۳۲۶ و ۱۳۲۷ق. صورت گرفته و او به طور روزانه و مطالب هر روز را در یک صفحه نگاشته است. سفرنامه حج و عتبات نصیر الممالک از ۱۶ رمضان المبارک ۱۳۲۶ق. تا هفتم رجب ۱۳۲۷ به صورت روزنامه نوشته شده و دقیقا حاوی اطلاعاتی از خورد و خوارک سفر و ساعات و زیارت و نماز و این قبیل امور است که آخر شب یا صبح برای روز قبل، نوشته می شده است.

عبدالکریم کشمیری، فرزند عاقبت محمود، فرزند خواجه محمد بولاقی،  فرزند خواجه محمدرضا (1198ق)، تاریخ نگار فارسی نویس شبه قاره بود. درباره زندگی وی ظاهراً جزآنچه از کتاب وی (بیان واقع ) به دست می آید، آگاهی هایی در دست نیست.وی از مردم کشمیر بود و در شاه جهان آبادِ دهلی می زیست. در سالهایی که در دهلی سکونت داشت، نادرشاه افشار (1160 1148ق)، بدان شهر تاخت و آنجا را گرفت (1151ق).عبدالکریم آنگاه که عزم کرد به زیارت کعبه و دیگر جاهای مقدس اسلامی برود، با میرزا علی اکبر خراسانی، داروغه دفترخانه دیدار کرد و میرزا علی اکبر وی را به «ملازمت سلطان رسانیده به وعده رخصت حج و زیارت، در سلک متصدیان حضور منسلک گردانید.» عبدالکریم همراه سیدعلوی خان حکیم باشی در رکاب نادرشاه افشار رهسپار ایران شد. هنگامی که نادرشاه پس از جنگ های پی درپی در پنجاب، سند، افغانستان، خراسان، ورارود، خوارزم و جاهای دیگر به قزوین رسید (1154ق). عبدالکریم که با وعده سفر حج از جانب میرزا علی اکبر داروغه باشی به دربار نادر پیوسته بود، سرانجام در قزوین اجازه سفر حج گرفت و عازم حجاز گشت و در راه از جاهایی مانند کربلا و حلب نیز دیدن کرد. پس از گزاردن حج (1155ق)، از راه بندر جده با کشتی به هند بازگشت و در جمادی الثانی (1156ق)، به دهلی رسید (ظهورالدین احمد، بی تا، ج3، صص 617 609 ؛ اختر راهی، 1406ق، ص382 ؛ سیدفیاض محمود، 1972م، ج3، صص146 145).وی نویسنده بیان واقع است که به زبان فارسی است و در باره زندگی و حکومت نادرشاه افشار نوشته شده و تنها بخشی از آن، شامل گزارشی از سفر کشمیری به سرزمین حجاز است. اکنون به بررسی و تحلیل این سفرنامه می پردازیم:

خواجه غلام الحَسنین پانی پَتی (1868 21 رمضان 1356ق / 25 نوامبر 1937م) در شهرِ پانی پَتِ هندوستان زاده شد و تا کلاسِ دهم، در « اِم . اِی . اِو کالج » در عَلیگَر به تحصیل پرداخت. او بعدها در مدرسه دولتی و « مدرسه راهنمایی حالی » در شهرِ پانی پَت و همچنین در اداره های مختلفِ شهرِ بمبئی به تدریس پرداخت. همچنین دبیرِ انگلیسی، عربی و فارسی در مدرسه راهنمایی در پانی پَت، و بازرسِ مدارس بود.  وی پس از بازنشستگی، مدیریتِ آن مدرسه را برعهده گرفت. چندین اداره تأسیس کرد. واعظِ برجسته ای بود. زندگی نامه خودنوشتِ غلام الحَسنین در 1936 چاپ شده است. وی چندین بار به عراقِ عرب سفر کرد و یک بار هم حجّ تمتّع انجام داد. وی در 28 ژانویه 1935 از زادگاهش پانی پَت به دهلی رسید و از راهِ بمبئی به سوی مکّه حرکت کرد و در 7 آوریل 1935، از این سفر برگشت. در این سفر، برادرش  غلام السّبطین  و دیگر سرشناسانِ هندوستان نیز همراهش بودند. سفرنامه حجِ وی که به زبانِ اردوست، در 1353ق. با عنوان « سفرنامه حج» یا «سامان آخرت» چاپ شد. مقاله پیش رو به سفرنامه حجِ غلام الحَسنین پرداخته است.