حب ایمان

این مقال شرحی است بر کلام امام محمدباقر علیه السلام در باب اوصاف شیعیان واقعی. یکی از این اوصاف، همه امور را به خدا سپردن با هدف نیل به آسایش و آرامش در زندگی است. انسان در نظام تکوین معمولاً به دنبال ارضای غرایز خود است و در این ساحت به تکلیف و وظیفه نمی اندیشد. اما افزون بر این، خداوند برای دستیابی به اهداف بالاتر و کمال و قرب الهی، تکالیفی معین کرده است. این نظام تشریع بر نظام تکوینی و اسباب و مسببات مبتنی است. یکی از اهداف بزرگ انبیاء این است که چشم بشر را به حقایق و معارف پنهان باز کنند تا ظواهر دنیا آنان را نفریبد. برخی انسان ها از نظام تکوین بهر ه ای نیکو می برند و از نعمت های بی شمار الهی در چارچوب نظام تشریع استفاده می کنند. اینها از سنخ نعمت های مادی نیست، همچون انس با خدا، باز شدن چشم بصیرت به حقایق، نورانیت دل و... . این سنت الهی در مورد جامعه هم ساری و جاری است؛ خدای متعال به جامعه ای که مردمش اهل تقوا باشند و در کنار احترام به احکام اسلامی آنها را اجرا کنند، برکت می دهد.

آثاری که برای اطعام در روایات شیعی به خصوص کتاب کافی مطرح شده است بسیار عظیم است و چگونه می شود این آثار براطعام مترتب باشد ؟؛ برای پاسخ به این سوال که مقصود از اطعام مومن در روایات چیست که چنین آثار عظیمی را به دنبال دارد ما با روش تحلیلی و توجه به مجموعه روایات موجود در کتاب کافی برآن شدیم تا نشان دهیم که مراد از اطعام، معنی و مصداقی کاملا مناسب با این احکام و آثار ،مقصود نظر اهل بیت بوده و این عمل نشانه روشن بر ایمان عامل و سبب تمایز او از غیر مومن است و اطعام مصداقی از رفع حاجت ضروری مومن است که یا حیات مادی او به آن متوقف است یا حیثیت ایمانی او به نحوی که اگر برآورده نگردد او را به اجبار به سوی دشمنان اهل بیت می کشاند و از سوی دیگر ارتباط منطقی بین این مجموعه روایات و جایگاه خاص روایت اول و حدیث آخرتوسط کلینی برای بیان این مقصود نشان داده می شود