شهرک منظریه

ارزیابی رضایت مندی ساکنین مساکن اجتماعی به منظور اتخاذ تصمیم به ادامه یا تجدیدنظر امری ضروری در برنامه ریزی شهری تلقی می گردد. این موضوع به ویژه در مواردی که عواملی مانند گران بودن زمین های درونی شهر، عدم امکان تزریق جمعیت به بافت موجود و کمبود خدمات عمومی، سبب مکان یابی طرح های مسکن اجتماعی در پیرامون شهر و تشکیل سکونتگاه های پیراشهری شده است، اهمیتی دوچندان پیدا می کند. در همین ارتباط، هدف مقاله حاضر، ارزیابی میزان رضایت مندی از محیط مسکونی شهرک منظریه شهرکرد به عنوان مسکن گروه های کم درآمد دریکی از سکونتگاه های پیراشهری بر اساس روش تحقیق توصیفی- تحلیلی می باشد. بدین منظور ابتدا داده های موردنیاز با استفاده از روش اسنادی و میدانی (از نوع پرسشنامه و توزیع 100 عدد پرسشنامه بر اساس روش نمونه گیری خوشه ای) جمع آوری گردیده و سپس جهت تجزیه وتحلیل داده ها از آمار توصیفی و آزمون آماری T تک نمونه ای بهره گرفته شده است. در ادامه نیز با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP) اوزان شاخص ها محاسبه و بر مبنای مقادیر کمی به دست آمده، شاخص ها رتبه بندی شده اند. نتایج به دست آمده نشان می دهد که رضایت مندی کلی ساکنان شهرک منظریه شهرکرد در سطح متوسط قرار دارد و ساکنین از امکان دسترسی پیاده و دوچرخه به مراکز خدماتی محله، تسهیلات حمل و نقل عمومی و امنیت بیشترین رضایت مندی و از نحوه جمع آوری دفع آب های سطحی و چشم اندازهای قابل رؤیت از داخل به خارج واحدهای مسکونی کمترین میزان رضایت مندی را اظهار نموده اند

در قرون اخیر رشد شتابان شهرنشینی در کشورهای درحال توسعه همراه با رویکردی عینی به توسعه، بر نابسامانی های عینی و ذهنی شهرهای جهان سوم افزوده است. بااین وجود، پیدایش رویکرد کیفی به مفاهیم توسعه، زمینه را برای طرح موضوع کیفیت زندگی فراهم ساخت. موضوعی که امروزه به معنای قابل زندگی بودن یک مکان می باشد و ارتقای سطح آن نه صرفاً به عنوان ابزاری جهت برخورد با پیامدهای نامطلوب حاصل از سیاست های مرسوم رشد و توسعه، بلکه به عنوان هدف اصلی توسعه مورد تأکید قرارگرفته است. (فرجی و دیگران، 1391: 49). در ایران نیز به دنبال رشد سریع شهرنشینی و سرعت بالای تغییرات بافت های شهری، کیفیت محیط های شهری کاهش یافته و طرح ها و برنامه ریزی های انجام شده در مورد خلق محیط های شهری باکیفیت مخصوصا در بافت های جدید با توفیق چندانی روبرو نبوده است، به همین دلیل امروزه ارتقای کیفیت زندگی شهری در شهرها و شهرک های جدید از مهم ترین مسائل مورد توجه برنامه ریزان شهری می باشد. از این رو هدف این پژوهش بررسی وضعیت کیفیت زندگی شهری در شهرک منظریه به عنوان شهرکی جدیدالاحداث واقع در شهرستان خمینی شهر و تعیین موثرترین عوامل در شکل گیری رضایتمندی یا نارضایتی ساکنین از وضعیت موجود کیفیت زندگی شهری بافت مذکور می باشد. روش تحلیل این پژوهش از نوع توصیفى - تحلیلى است. برای گردآوری اطلاعات از روش های کتابخانه ای و میدانی (پرسشنامه) و برای سنجش وضعیت کیفیت زندگی شهری در محدوده مورد مطالعه از روش تحلیل عاملی و همچنین آزمون میانگین آماری t-Test استفاده گردیده است بدین صورت که ابتدا با روش T-test  وضعیت رضایت از هر متغیر از دید پاسخ دهندگان تعیین گردید و سپس با استفاده از روش تحلیل عاملی و نرمال سازی امتیازات آنها، متغیرها در 8 عامل دسته بندی و امتیاز هر عامل مشخص گردیده است. نتایج تحلیل حاکی از آن است که بیشترین امتیاز به عامل دسترسی به پایگاه های ضروری شهری شامل متغیرهای دسترسی به مراکز تجاری، جایگاه های سوخت و پایگاه های نیروی انتظامی و کمترین امتیاز به عامل توان مالی ساکنین شامل قیمت زمین، مسکن و اجاره بها اختصاص یافته است. در نهایت نیز وضعیت کلی کیفیت زندگی شهری شهرک مذکور در شرایط فعلی مورد بررسی قرار گرفت که نتایج بررسی، بیانگر پایین بودن سطح کیفیت زندگی شهری محدوده ی مورد مطالعه از دیدگاه ساکنین آن می باشد.