مبادلات فرهنگی

هدف: سند چشم انداز بیست ساله که با رویکرد توسعه همه جانبه، به عنوان معتبرترین سند راهبردی کشور، تهیه شده بیانگر آن است که فرهنگ، به عنوان وجهی مستقل از سایر وجوه دیگر، در این سند اهمیتی خاص یافته به گونه ای که بیش از چهار پنجم مفاهیم به کاررفته فرهنگی است؛ همچنین فرهنگ در برنامه چهارم توسعه به عنوان برنامه ای با ویژگی ""دانایی محوری"" در دستیابی به اهداف توسعه دارای نقش و جایگاهی رفیع است. بدین لحاظ، طبعاً مدیریت سازمان های فرهنگی و تعیین چشم اندازها در رسیدن به وضعیت مطلوب و آرمانی در این گونه سازمان ها نقش به سزایی خواهند داشت. به همین دلیل، در این مصاحبه سعی شد وجوه مختلف توسعه فرهنگی در کتابخانه ملی شناسایی شود. روش/ رویکرد پژوهش: این متن، به نوعی پیمایش و نظرسنجی است که از طریق مصاحبه با برخی خبرگان کتابخانه ملی نظرات آنان در مورد عواملی که سبب می شود تا این نهاد فرهنگی در جریان توسعه فرهنگی گام بردارد جمع آوری شد. از آنجا که سازمان فرهنگی یونسکو، به عنوان معتبرترین نهاد فرهنگی، وابسته به سازمان ملل متحد، در خصوص توسعه فرهنگی هر از گاهی شاخص هایی را تعریف و تبیین می نماید که در سه گروه عمده 1) آزادی فرهنگی،2) خلاقیت فرهنگی، و 3) گفتگوی فرهنگ جای می گیرند؛ تلاش شد تا پرسش ها در چارچوب این سه محور طراحی و تنظیم شود. یافته ها: سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران به عنوان نهادی فرهنگی و کتابخانه مادر نقشی پررنگ در حفظ و اشاعه میراث مستند داشته و دارد. مدیریت فرهنگ عمدتاً بر گسترش ارزش های مشترک و جلب تعهد اعضای جامعه نسبت به این ارزش ها تمرکز دارد و این ارزش ها با توجه به نوع رفتار مناسب مدیریتی است که مورد توجه قرار می گیرد. توسعه فرهنگی صرفاً به توسعه منابع فرهنگی، که منجر به توسعه اقتصادی گردد، محدود نمی شود بلکه تمام موارد مرتبط با شهروندی و زندگی شهری به نوعی با فرهنگ و برنامه ریزی برای آن عجین است. در این راستا، نقطه نظرات سه تن از خبرگان کتابخانه ملی در چارچوب پرسش های از پیش تعیین شده بیان شده است.

پنجاب به عنوان یکی از شهرهای تاثیرگذار در مبادلات فکری، فرهنگی و تشکیلات اداری در ایران دوره غزنوی مطرح بوده است. بعد از ورود اسلام به پنجاب، این شهر، رفته رفته توانست در بعد فکری و فرهنگی نفوذ خود را در ایران نشان دهد. در دوره غزنوی، بخش مهمی از تشکیلات اداری متاثر از پنجاب بوده است. غلامان ترک به عنوان بنیان گذاران سلطنت دهلی، که خود در دربار پادشاهان غزنوی و غوری بالیده بودند، پیش از اعلام استقلال در دهلی، با نظام اداری و تشکیلاتی ایرانیان به خوبی آشنا شده بودند. به علاوه بسیاری از دیوانسالاران ایرانی در این دوره از ایران و ماوراءالنهر به دهلی مهاجرت کردند و در کارهای اداری و دیوانی اشتغال یافتند. از این رو تشکیلات اداری در دوره سلاطین دهلی به شدت متأثر از سنت های ایرانی و اسلامی بود که با سنت های محلی و بومی هند، درآمیخته بود. این مقاله به بررسی تأثیرات دیوانسالاری ایرانی بر تشکیلات اداری سلاطین دهلی پرداخته است. نوع روش تحقیق در این مقاله، توصیفی – تحلیلی و بر مبنای مطالعات کتابخانه ای بوده است.