ارتقای بیمه

این پژوهش با هدف طراحی و آزمون مدل ارتقای سیستم بیمه ورزشی در کشور انجام شد. روش پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی بود. مدیران، کارشناسان و صاحب نظران حوزه بیمه ورزشی در کشور جامعه آماری پژوهش را تشکیل دادند. نمونه آماری به تعداد قابل کفایت برای مدل سازی معادله ساختاری در نرم افزار اسمارت پی .ال. اس. برآورد شد (138 نفر) و به روش نظری (قضاوتی) نمونه گیری شد. ابزار پژوهش پرسشنامه مستخرج از بخش کیفی (اکتشافی نظام مند) بود. پژوهش حاوی 15 متغیر و 58 سؤال در مقیاس پنج گزینه ای لیکرت بود. روایی پرسشنامه از طریق روایی محتوایی (11 صاحب نظر)، پایایی (آلفای کرونباخ: 87/0) و روایی سازه (برازش مدل) ارزیابی و تأیید شد. برای تحلیل یافته ها از نرم افزار اسمارت پی. ال. اس. نسخه سه استفاده شد. نتایج مدل سازی نشان داد که کارآمدسازی مدیریت راهبردی بر روزآمدسازی قوانین، بهینه سازی مدیریت مالی،توسعه امکانات، توانمندسازی سرمایه انسانی و ظرفیت سازی ارتباطی اثر معنا دار داشت (به ترتیب با ضرایب 58/0، 62/0، 54/0، 59/0 و 55/0). همچنین ظرفیت سازی ارتباطی و توانمندسازی انسانی (به ترتیب با ضرایب 60/0 و 25/0) اثر معنا داری بر آموزش و فرهنگ سازی بیمه داشتند. اثر ارتقای سیستم نظارت بر بهبود حق بیمه و بهبود خسارت بیمه نیز معنادار بود (به ترتیب با ضرایب 56/0 و 36/0). درنهایت توسعه دامنه پوشش، ترویج سواد بیمه ای وارتقای رضایت مشتریان (به ترتیب با ضریب 59/0، 74/0 و 81/0) بر ارتقای ضریب نفوذ بیمه ورزشی اثر معنا دار داشتند. به صورت کلی، براساس یافته های پژوهش می توان گفت الگوی ارتقای سیستم بیمه ورزشی شامل جریانی نظام مند از عوامل ساختاری، قابلیت، فرایندی، عملکردی و پیامدی است.

هدف از این پژوهش تدوین مدل ارتقای سیستم بیمه ورزشی در کشور بود. روش تحقیق از نوع تحقیقات کیفی با رویکرد اکتشافی و سیستماتیک بود. جامعه آماری شامل دو بخش منابع انسانی (مدیران و استادان) و منابع اطلاعاتی (کتاب ها، مقالات، اسناد، رسانه ها و ...) بود. نمونه گیری به تعداد قابل کفایت بر مبنای رسیدن به اشباع نظری به صورت قضاوتی انجام گرفت (17 نفر و 68 منبع). ابزار پژوهش شامل مطالعه کتابخانه ای و مصاحبه های اکتشافی ساختارمند بود. روایی ابزار براساس اعتبار حقوقی و علمی نمونه آماری، نظر خبرگان و ضریب توافق بین مصححان کدگذار ارزیابی و تأیید شد. به منظور تحلیل یافته ها از روش کدگذاری چندمرحله ای و رویکرد تحلیل سیستمی استفاده شد. متغیرهای اصلی در مدل مفهومی شامل بهبود خسارت مشتری، بهبود حق بیمه، توسعه دامنه پوشش، ارتقای رضایت مشتریان، ترویج سواد بیمه ای ورزش، استانداردسازی کیفیت خدمات، کارامدسازی مدیریت راهبردی، ارتقای سیستم نظارت، روزامدسازی قوانین، ارتقای ضریب نفوذ بیمه، ظرفیت سازی شبکه ارتباطی، توسعه امکانات مراکز، توانمندسازی سرمایه انسانی، فراگیرسازی آموزش و فرهنگ سازی بیمه و بهینه سازی مدیریت مالی بیمه ورزشی بود. این متغیرها در پنج سطح متوالی، ساختار، قابلیت، فرایند، عملکرد و پیامد چارچوب بندی شدند. براساس مدل پژوهش می توان گفت که ارتقای سیستم بیمه ورزشی نیازمند تقویت مؤلفه های ساختاری، قابلیتی، فرایندی، عملکردی و پیامدی است و میزان تحقق توسعه آن به برایند اثر عوامل این سطوح وابسته است.