تیم های ملی

این پژوهش به مقایسه مهارت های روانی بازیکنان تیم ملی در رشته های مختلف و در بازه زمانی دوازده سال می پردازد. پس پژوهش سال 2006 به عنوان مرجع منظور گردید. نمونه ها ورزشکاران تیم ملی هستند که در اردوهای بازی های آسیایی 2018 حضور داشتند. تعداد نمونه ها 148 مرد و 31 زن بود. برای سنجش مهارت های ذهنی از پرسش نامه اتاوا (امست-3) استفاده شد. نتایج آزمون تی یک نمونه ای نشان داد میانگین مهارت های آرمیدگی، تصویرسازی و تمرین ذهنی نسبت به سال 2006 افزایش یافته و آگاهی و استفاده ورزشکاران از این مهارت های روانی بیشتر بوده است. میانگین مهارت های روانی تمرکز، تمرکز مجدد، کنترل ترس، واکنش به استرس و اعتماد به نفس نسبت به سال 2006 کاهش یافته است. همچنین بین میانگین مهارت های هدف گزینی، تعهد، نیروبخشی و طرح ریزی مسابقه در سال 2006 و 2018 تفاوت معناداری مشاهده نشد. این نتایج برای روان شناسان و برنامه ریزان ورزشی مهم است و نیاز به توجه بیشتر به این مهارت ها را نشان می دهد.

هدف این مقاله شناسایی و بررسی وضعیت آمایش سرزمین در ورزش بانوان در ایران می باشد. روش شناسی تحقیق از نوع توصیفی و مقایسه ای است، ابتدا با استفاده از گزارش های وزارت ورزش و جوانان و ادارات کل تربیت بدنی در ایران اولویت های رشته های ورزشی استان ها شناسایی شد، سپس با استفاده از اطلاعات مربوط به اعضای تیم ملی بین سال های 1392 تا 1397 وضعیت آمایش سرزمین مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. گردآوری داده ها به وسیله چک لیست اولویت بدنی رشته های ورزشی انجام شد، جامعه آماری تمامی استان های کشور و نمونه آماری برابر جامعه آماری است. تحلیل داده ها با استفاده از روش آمار توصیفی و نمودار دایره ا ی انجام شد. یافته ها نشان داد: ورزش بانوان نیاز به نگرش جدی تری به بحث ورزش قهرمانی دارد، برای مثال در رشته پرمدالی مثل دو و میدانی تطابق معناداری بین اعضای تیم ملی و آمایش استانی رشته های ورزشی بانوان مشاهده نمی شود، این شرایط در بیشتر رشته های ورزشی انفرادی کم و بیش مشاهده شد. البته شرایط در رشته پر مدال قایقرانی کمی بهتر بود. در مورد رشته های تیمی هم یکی از بزرگ ترین خطاها عدم توجه به بحث باشگاه داری در آمایش سرزمین رشته های تیمی بانوان بود.

طی سال ها همگان بر این باور بودند که ورزش های رقابتی موجب ارتقای ورزشکاران از نظر شخصیتی می شود، در صورتی که شخصیت به طور خودکار فقط از طریق شرکت در ورزش ساخته نمی شود، بلکه ورزشکاران از طریق آموزش های مربیان ارز ش های مثبت را فرا می گیرند. بر همین اساس، پژوهش حاضر با هدف ارزیابی نقش مربیان در ترویج اخلاق ورزشی در ورزشکاران اجرا شد. روش تحقیق حاضر از نوع پیمایشی است که جامعه آماری آن بازیکنان دعوت شده در اردوی تیم ملی نوجوانان فوتبال، هندبال، بسکتبال، تکواندو، کشتی و جودو می باشد. برای نمونه گیری به دلیل کم بودن جامعه آماری از روش سرشماری استفاده شد. برای جمع آوری اطلاعات، از پرسشنامه محقق ساخته 33 گویه ای که روایی و پایایی آن از طریق آزمون های (86/0) ICC و (90/0)CVI تایید شد، استفاده گردید. یافته های تحقیق نشان داد مربیان در ترویج حیطه رفتارهای جوانمردانه و پهلوانی عملکردی مطلوب، ولی در حیطه های تعهد به ورزش، مسئولیت های اجتماعی و نفی تفکر بردگرایی عملکردی نامطلوب داشته اند و این اختلاف ها به لحاظ آماری نیز معنی دار بود. با توجه به نتایج، مربیان باید سعی نمایند در ورزشکاران خود چنین تفکری را پرورش دهند که هدف از شرکت در ورزش، فقط برد نیست و در ترویج مولفه های همچون تعهد ورزشی و مسئولیت های اجتماعی تلاش بیشتری نمایند.