هدایت پذیری دینی

پذیرش و عدم پذیرش هدایت از سوی انسان، مسئله ای است که انبیاء به عنوان مربیانی الهی در مسیر تربیت دینی با آن مواجه بوده اند. با توجه به آیات قران کریم می توان به این موضوع پی برد که عده ای در مراحل اولیه هدایت پذیری ایمان می آوردند؛ اما در سوی دیگر کسانی بودند که در مقابل هدایت گری های انبیاء مقاومت می کردند. پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی تحلیلی اقدام به بررسی موانع فردی و اجتماعی هدایت پذیری دینی در قرآن کرده است. نتایج پژوهش نشان داد که موانع فردی ازجمله «قساوت قلب، غفلت، تکبر، طغیان، پیروی از ظن و گمان، دنیاگرایی، تأسی از هوای نفس» و موانع اجتماعی از قبیل «جامعه مشرک، همنشینی با دوستان ناباب و حاکمیت سیره غلط آباء و اجدادی» مهم ترین دلایل هدایت ناپذیری انسان در قرآن معرفی شده اند، که باید به عنوان چالشی جدی در هدف گذاری برنامه درسی تربیت دینی مورد توجه قرار گیرند. البته مواردی مانند «پرورش روح تقوا، دستیابی به ایمان، پرورش حق جویی و حقیقت پذیری و شناساندن فلسفه هجرت فی سبیل الله» می توانند به عنوان اهدافی اختصاصی برای مواجهه منطقی با موانع هدایت پذیری دینی توسط برنامه ریزان در نظر گرفته شوند.