نوآموز

هدف از پژوهش حاضر، ارزیابی اثربخشی برنامة تمرین مهارت های روان شناختی (پی .اس. تی) بر رشد استحکام ذهنی نوآموزان بدمینتون بود. 40 نوآموز مرد بدمینتون به روش جایگزینی تصادفی در دو گروه آزمایش (20نفر) و کنترل مداخله نما (20نفر) قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده پرسش نامة استحکام ذهنی ورزشی بود. تمامی شرکت کنندگان مهارت های اختصاصی بدمینتون را در مدت زمان 24 جلسه در طول سه ماه فرا گرفتند. گروه آزمایش علاوه بر مهارت های اختصاصی بدمینتون، 24 جلسة 20 دقیقه ای بستة اختصاصی پی. اس. تی و گروه کنترل مداخله نما نیز همین تعداد جلسات آموزش هایی در مورد اطلاعات عمومی در بدمینتون دریافت کردند. نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیره (مانکوا) نشان داد که نمرات تمامی مؤلفه های استحکام ذهنی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل مداخله نما به طور معناداری بالاتر بود که بیانگر اثربخشی برنامة پی. اس. تی بر رشد استحکام ذهنی نوآموزان مرد بدمینتون بود. این نتایج از اکتسابی بودن و قابلیت بهبود استحکام ذهنی از طریق مداخلات سازمان یافته راهبردهای روان شناختی حمایت کرد.

هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی آموزش پرتاب دارت از طریق انواع خودگویی در نوآموزان مرد بود. بدین منظور 48 نوآموز مرد (میانگین سن 23 سال) با استفاده از روش تصادفی ساده از بین برنامه های آموزشی انجمن دارت شهرستان ارومیه انتخاب و در چهار گروه 12 نفره جای گرفتند. مداخلات آزمایشی برای گروه ها عبارت بودند از 1) گروه انتخاب مربی: خودگویی عبارت «مرکز-هدف»، 2)گروه انتخاب آزاد: خودگویی هر عبارتی که تمرکز و توجه را تقویت کند، 3)گروه انتخاب گزینشی: خودگویی یکی از گزینه های «هدف-مرکز»، «هدف»، «مرکز»، «انگشت-مرکز»، «خال وسط» و «انگشت هدف» و 4 گروه کنترل: بدون خودگویی. داده های گردآوری شده از پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی LSD در سطح اطمینان 95 درصد مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که پس از کنترل سطوح پیش آزمون، اثر اصلی گروه بر نمرات خطای عملکرد پرتاب دارت در پس آزمون معنادار است. مقایسه های تعقیبی نشان داد که خطای عملکرد در گروه گزینشی به طور معناداری پایین تر از سایر گروه هاست. همچنین، خطای عملکرد در گروه انتخاب آزاد پایین تر از گروه کنترل بود، اما با خطای عملکرد گروه انتخاب مربی تفاوت معناداری نداشت. علاوه براین، بین خطای عملکرد گروه انتخاب مربی و کنترل تفاوت معناداری مشاهده نگردید.یافته های پژوهش حاضر پیشنهاد می کند که آموزش مهارت های حرکتی از طریق خودگویی، به ویژه زمانی که نوآموزان مجاز به گزینش نشانه های کلامی باشند، اثربخشی آموزشی را بهبود می بخشد

هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر تمرینات پی.اس.تی بر عملکرد، یادداری و انتقال تحت فشار بازیکنان نوآموز بدمینتون بود.40 نوآموز بدمینتون به روش جایگزینی تصادفی در دو گروه آزمایش (20 نفر) و کنترل مداخله نما (20 نفر) قرار گرفتند. در آزمون های اکتساب و یادداری از آزمون های استاندارد سرویس کوتاه و بلند، تاس کلیر و دراپ و در آزمون انتقال تحت فشار، از روش تجزیه وتحلیل یادداشت برداری استفاده شد. تمامی شرکت کنندگان مهارت های اختصاصی بدمینتون را در مدت زمان 24 جلسه در طول سه ماه فراگرفتند. گروه آزمایش علاوه بر مهارت های اختصاصی بدمینتون، 24 جلسه 20 دقیقه ای بسته اختصاصی پی. اس. تی و گروه کنترل مداخله نما نیز همین تعداد جلسات آموزش هایی در مورد اطلاعات عمومی در بدمینتون دریافت کردند. نتایج تحلیل واریانس مرکب نشان داد که در تمامی آزمون ها نمره های گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل مداخله نما به طور معناداری بالاتر بود که بیانگر اثربخشی برنامه پی. اس. تی بر عملکرد و یادگیری نوآموزان مرد بدمینتون بود. نتایج مطالعه حاضر، دامنه اثربخشی این تمرینات را به یادگیری مهارت های جدید حرکتی نیز تعمیم داد.

مقدمه: هدف از تحقیق حاضر، بررسی توان آلفا در پرتاب های آزاد موفق و ناموفق بسکتبالیست های نخبه و نوآموز بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر نیمه تجربی بود و در قالب طرح سری های زمانی اجرا شد. دو گروه نخبه (10 آزمودنی با میانگین سنی 1/34 ± 22/25 سال) و نوآموز (10 آزمودنی با میانگین سنی 1/80 ± 22/55 سال) به صورت داوطلبانه مشارکت داشتند. داده ها با استفاده از 28 الکترود از یک دستگاه 32 کاناله بی سیم اندازه گیری و با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شد (0/05 ≥P). یافته ها: توان آلفای گروه نخبه بالاتر از گروه نوآموز بود (0/001=P). پرتاب های موفق نسبت به پرتاب های ناموفق توان آلفای کمتری را نشان داد (0/006=P). در مقایسه دو گروه، توان آلفا در پرتاب های ناموفق گروه نخبه نسبت به پرتاب های موفق آن ها بیشتر بود (0/001=P)، اما بین توان آلفای پرتاب های موفق و ناموفق گروه نوآموز تفاوتی مشاهده نشد (0/584=P). توان آلفا در زمان اجرای تکلیف پرتاب آزاد بالاتر از زمان های قبل بود (0/005>P)، اما بین زمان اول و دوم تفاوتی نبود (0/001=P). نتایج نشان داد که گروه نخبه فعالیت قشری بالاتری نسبت به گروه نوآموز در همه الکترودها داشتند (0/001>P). نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهد که گروه نخبه با مهار اطلاعات نامربوط تکلیف را با پیچیدگی قشری کمتری اجرا کردند. همچنین کاهش توان آلفا در پرتاب های موفق نشان دهنده افزایش فعال سازی قشر مغز و افزایش تمرکز است تا در نهایت تکلیف با منابع عصبی کمتری اجرا شود.