برخورد سیستمی

توسعه اقتصادی کشور مستلزم توسعه روستایی و تعریف دقیق پیوندهای میانِ روستا، شهر و منطقه است. باوجود تمام تلاش هایی که در راستای توسعه محلی و روستایی در قالب انواع سیاست ها و پروژه ها به عمل آمده است، نیل به وضعیت مطلوب همچنان دور از دسترس می نماید و روند خالی شدنِ روستاها از سکنه ادامه دارد. عدم تحقق توسعه روستاها در مهاجرتِ خارج از اندازه از آن به شهرها نمود می یابد؛ لذا هر راهکارِ مردم سالارانه ای که برای جلوگیری از مهاجرت روستا به شهر اندیشیده شود، می تواند راهکاری برای توسعه روستایی قلمداد شود. در این پژوهش با مطالعه برخی اسناد، علل مهاجرت ساکنان روستا به شهر شناسایی و دسته بندی شده و به این پرسش پاسخ داده می شود که پروژه ترسیب کربن که به اعتبار برنامه توسعه ملل متحد در ایران اجرا می شود بر چه متغیرهایی از مهاجرت روستاییان اثر گذاشته است؟ یافته های تحقیق نشان می دهد که علل مهاجرت ریشه در تضاد میان شهر و روستا دارد. لذا پروژه ها و مدل های مداخلاتیِ توسعه گرانِ محلی، توانِ پاسخ گویی به تمامی ابعاد و مؤلفه های آن را ندارند. بنابراین، در شرایط کنونی، مهاجرتِ روستاییان به شهرها با آهنگی مثبت ادامه خواهد داشت و تحقق اهداف توسعه به تعویق می افتد.