«خود»

مفهوم سوژه، در کنار مفاهیمی از قبیل ابژه، خدا و جوهر، یکی از مهمترین مفاهیم تاریخ فلسفه به شمار می رود. هر کدام از این مفاهیم را می توان برای روایت کردنِ قسمی تاریخ فلسفه دست مایه قرار داد. این دقیقاً همان رسالتی است که رابرت سی. سالِمَن در کتاب «طلوع و افول خود (جلد هفتم از تاریخ فلسفه غرب آکسفورد)» برای خود تعیین کرده است (Solomon 1988). او تاریخ سوژه، یا به تعبیر خودش، «تاریخِ خود» را از آغاز ایدئالیسم آلمانی در نیمه دوم قرن هجدهم، نزد کانت، آغاز و با گذر از ایدئالیست های شاخصی همچون فیشته، شلینگ و هگل، به نخستین بارقه های فروپاشیِ برداشتِ پرطمطراق از سوژه مدرن و اشاعه رویکردهای انتقادی نزد نیچه، کی یرکه گور و هایدگر راه می برد و در پایان، بحثش را با شاخص ترین چهره های پست مدرن، همچون فوکو و دریدا به پایان می برد. مقاله حاضر بیش از بررسی صوری و محتوایی این اثر، تمرکز اصلی خود را به ترجمه فارسی نخست این کتاب (سالومون 1396) معطوف ساخته است. در نتیجه، مقاله حاضر بیش از تبیین و نقد خود محتوای کتاب، نوعی نقد ترجمه است که هرچند به نقد یک ترجمه خاص پرداخته، اما امید دارد که این نقد، امکانی را برای مواجهه با کلیت ترجمه آثار فلسفی فراهم سازد.