سیاست مستقل

ایران پس از سال ها تحریم، بدنبال یک توافق هسته ای امید داشت تا هرچه زودتر تحولی عظیم را در روابط خود با دولت های دیگر شاهد باشد. یکی از مهم ترین طرف ها برای ایران اتحادیه اروپا بود که پس از توافق، گشایش خاصی در روابط با آن دیده نمی شود. اما برای هر دوطرف انگیزه های قوی وجود دارد که می تواند در درازمدت باعث گسترش سطح روابط شود و بازی با حاصل جمع مثبت را به همراه داشته باشد. هدف از نگارش این مقاله نشان دادن انگیزه های مزبور و موانع بر سر راه عملی شدن آنهاست. عمده مواد این مقاله متمرکز بر روابط ایران و اتحادیه اروپا پس از توافق هسته ای است که البته به سبب کمبود منابع برای این دوره، بر منابع کتابخانه ای سال های پیش تکیه شده است. در این پژوهش پس از تلاشی توصیفی و تبیینی این مهم مورد بررسی قرار گرفت که ایران می تواند با تمرکز خود بر اتحادیه اروپا علاوه بر آنکه جایگاه خود در روابط بین الملل را بهبود بخشد، تا حدودی خصم دیرینه ایالات متحده، را نیز به چالش بکشد.