رویکرد فقهى

مشروعیت پیروى از ادیان به عنوان یکى از بحث هاى کلامى فقهى پیوسته میان علماى اسلامى مورد بحث و گفت وگو بوده است. اکثر قریب به اتفاق علما معتقد به «انحصار گرایى دینى» هستند و معتقدند، تنها دین کامل که مى توان از آن پیروى کرد دین مبین «اسلام» است و عمل به سایر شرایع مجزى و مسقط تکلیف نیست. حال سوال این است که دیدگاه قرآن کریم نسبت به مسأله «تکثرگرایى دینى» چیست و آیا از آیات قرآن هم انحصار فهمیده مى شود. و اگر از آیات انحصار فهمیده نشود، آیا از نظر فقهى، چنانچه اعمال پیروان سایر ادیان به دور از شرک و بت پرستى باشد نیز مجزى و مبرى ذمه است. بر اساس پژوهش حاضر که به طور تفصیلى در آیات قرآن کریم صورت پذیرفت، مى توان از تکثرگرایى دینى دفاع کرد و از نظر فقهى، اعمال پیروان سایر ادیان را در صورت دورى از شرک و بت پرستى مجزى و مبرى ذمه دانست.

در این مقاله سعى بر این است که نظریه تکثرگرایى دینى مورد بررسى قرار گرفته و بدانیم که آیا پذیرفتن حقانیت پیروى از سایر ادیان الهى با آیات الهى در قرآن کریم و تعالیم اهل بیت : مطابقت دارد و مى توان از نظر فقهى قایل به صحت اعمال پیروان ادیان الهى غیر از اسلام شد. بر اساس پژوهش حاضر پیروى از سایر ادیان الهى پس از ظهور اسلام، مشروعیت نداشته و اعمالى که بر اساس آن مکاتب انجام مى شود، مشروعیت فقهى ندارد، مگر مواردى خاص که به خاطر وجود نص خاص پذیرفته شده است. مانند صحت نکاح و امثال آن که در واقع استثنا شده اند. روش ما در این پژوهش توصیفى انتقادى است و آنچه بر اساس آیات قرآن کریم و روایات اهل بیت : در این پژوهش به دست آمده نیز آن است که تنها دینى که پیروى از آن صحیح بوده «اسلام» است و اعمال تنها بر اساس دستورات اسلام، آن هم با قرائت شیعى، مجزى و مبرى ذمه مکلفان است.