جرایم جوانان

سرمایه اجتماعی با تأمین نوعی امنیت معنایی برای افراد که به واسطه  معنادهی سنت ها، ارزش ها و قواعد در زندگی افراد در جامعه حاصل می آید، افراد جامعه را از گرفتارآمدن در دامن ناهنجاری ها و انحرافات و جرایم ، به مثابه مظاهر ناامنی اجتماعی و مشارکت منفی در جامعه به دور می دارد.هدف تحقیق حاضر بررسی و شناسایی رابطه بین سرمایه اجتماعی و جرایم در بین جوانان مجرم واقع در زندان مرکزی شهرسنندج می باشد.روش مطالعه ،پیمایشی و با استفاده از نمونه تصادفی 196 نفری زندانیان مجرم( 18-39) ساله صورت گرفته است.برای تحلیل داده ها ازجداول دوبعدی و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شده است. یافته ها نشان می دهند رابطه بین سرمایه اجتماعی و میزان جرم جوانان ازنظر آماری معناداراست به این صورت که هرچه جوانان از سرمایه اجتماعی بیشتری برخوردار باشند میزان ارتکاب به جرم آن ها کمتر و بالعکس. همچنین جوانانی که بیشتر مرتکب جرم می شوند، در فضاهای اجتماعی رشد کرده اند که از سرمایه اجتماعی پایین تری برخوردار است. پس می توان با برنامه ریزی در راستای افزایش سرمایه اجتماعی میزان بزهکاری و جرم را در جامعه مورد پژوهش کاهش داد.

زمینه و هدف: مسئولان انتظامی بیشتر به دنبال آن هستند که با استفاده از روش های غیر کیفری و با اتخاذ سیاست ها و برنامه های پیشگیرانه، زمینه های جرایم در جامعه را از بین ببرند. یکی از کانون های مهم پیشگیری که در این زمینه می تواند نقش اساسی در جامعه اسلامی داشته باشد، مساجد هستند. این مقاله با هدف بررسی عملکرد فرهنگی و اجتماعی مساجد در پیشگیری از جرایم جوانان با سه فرضیه تدوین شد.<br /> روش شناسی: برای آزمون فرضیه ها از روش پیمایشی استفاده شد و ابزار پرسش نامه محقق ساخته و جامعه آماری  این پژوهش کلیه افرادی هستند که به مساجد شهرستان یزد تردد دارند و حجم نمونه نیز 384 نفراست. روش پژوهش، نمونه گیری خوشه ای (چندمرحله ای) بود که از هر منطقه مرفه نشین، متوسط نشین و محروم نشین دو مسجد انتخاب و در نهایت از هر مسجد، 64 نفر پرسش نامه را تکمیل کردند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسش نامه محقق ساخته بود که روایی آن با گرفتن نظر خبرگان و اساتید مطلع و پایایی سؤالات پژوهش از طریق آلفای کرونباخ بررسی شد که مقدار کل آن 85/0 شد.<br /> یافته ها و نتایج: نتایج پژوهش نشان داد که عملکرد فرهنگی و اجتماعی مساجد در پیشگیری از جرایم جوانان نقش دارد و در این بین برنامه ریزی برای پر کردن اوقات فراغت جوانان و تقویت اعتمادبه نفس و خودکنترلی در جوانان بیشتر از سایر عملکردهای مساجد در پیشگیری از جرایم جوانان تأثیر دارند.

مقاله حاضر به بررسی و مطالعه علل ارتکاب جرم در میان جوانان حاشیه نشین شهر همدان پرداخته است. آمارهای موجود حکایت از این دارد که بیشتر جوانانی که مرتکب جرایم گوناگون می شوند عموماً در مناطق حاشیه شهر ساکن می باشند. این مناطق بیش از سایر مناطق در معرض انواع فعالیتهای غیر قانونی است که غالبا با جرایم بیشتری روبه رو هستند. هدف کلی پژوهش این است که ببینیم آیا نیاز و فرصت در بروز جرم نقش دارند یا خیر. و در صورت مثبت بودن پاسخ ، هر یک از این دو عامل ( نیاز ، فرصت ) تا چه اندازه در بروز وپیشگیری از جرم مؤثر می باشد. این مطالعه از نوع پیمایشی بوده و داده های تحقیق با استفاده از تکنیک پرسشنامه جمع آوری گردیده است. جامعه آماری این تحقیق شامل جوانان ساکن شهر همدان در محدوده سنی 29-18 سال می باشد که تعدادشان 38000 هزار نفر برآورد شده است و با استفاده از جدول مورگان 380 نفر از جوانان به عنوان جمعیت نمونه با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند.یافته های تحقیق نشان میدهد که بین متغیر مستقل نیاز و جرم رابطه مثبت و بین متغیرهای مستقل فرصت و جرم رابطه منفی وجود دارد بدین معنا که هر چه بر میزان نیاز افراد در ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی افزوده شود احتمال ارتکاب جرم توسط آنها افزایش می یابد .

زمینه: تحقیقات روانشناسی نشان می دهد که ارتکاب جرم یکی از موضوعات مهم در پژوهش های جرم شناسی بوده و در این زمینه نقش برجسته احساسات فردی در ارتکاب جرم مورد توجه قرار گرفته است. یکی از مهم ترین احساسات فردی، احساس شرم و گناه است که در پژوهش های انجام شده کمتر مورد توجه قرار گرفته است. ازآنجاکه جوانان بخش مهمی از هر جامعه را تشکیل می دهند، بررسی اثر احساس شرم و گناه بر ارتکاب جرم در این قشر از اهمیت ویژه ای برخوردار است. هدف: هدف این پژوهش بررسی نقش احساس شرم و گناه در گرایش به ارتکاب جرایم در بین جوانان بوده است. روش: تحقیق حاضر از نوع پژوهش های پیمایشی و همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش تمام جوانان شیراز است که 300 نفر از جوانان 18 تا 35 سال شیراز به شیوه نمونه گیری در دسترس و به صورت تصادفی انتخاب و با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته، داده ها جمع آوری شد. برای تحلیل داده ها از روش ضریب همبستگی پیرسون، خی دو و رگرسیون پس رونده استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که ضریب همبستگی بین احساس شرم و ارتکاب جرم منفی و معنادار است (0/01 >p). درنتیجه افزایش احساس شرم منجر به کاهش میزان ارتکاب جرم می شود. همچنین محاسبات نشان دهنده آن است که ضریب همبستگی بین احساس گناه و ارتکاب جرم نیز منفی و معنادار است (0/01 >p) و می توان بیان کرد که با افزایش احساس گناه، ارتکاب جرم کاهش می یابد. نتایج حاصل از رگرسیون نشان دهنده آن است که احساس شرم در ارتکاب جرم نسبت به احساس گناه نقش برجسته تری داشته است. نتیجه گیری: احساس شرم و گناه به عنوان عوامل بازدارنده درونی نقش مهمی در ارتکاب جرایم جوانان دارد؛ بنابراین تقویت این احساسات در جوانان از طرق مختلف می تواند در کاهش ارتکاب جرایم جوانان مؤثر باشد. لازم به ذکر است که بایستی تقویت احساس شرم نسبت به احساس گناه در اولویت قرار گیرد.