آموزش غیرخطی

هدف این پژوهش بررسی تأثیر رویکرد آموزش خطی و غیرخطی بر انگیزه مشارکت دانش آموزان در ساعات تربیت بدنی بود. 40 دانش آموز به صورت تصادفی در دو گروه 20 نفره آموزش خطی و غیرخطی قرار گرفتند. در مرحله پیش آزمون شرکت کنندگان پرسش نامه انگیزه مشارکت ورزشی را تکمیل کردند. تکلیف مورد استفاده، دو با مانع بود که در مسیر 50 متری انجام شد. برای اجرای پروتکل در آموزش خطی از رویکرد سنتی آموزش استفاده شد. در گروه آموزش غیرخطی از دستکاری محدودگرها (تغییر در فاصله و ارتفاع موانع) استفاده شد. پس از پایان مرحله اکتساب پس آزمون به عمل آمد. نتایج نشان داد روش آموزش خطی و غیرخطی تأثیر معناداری بر میزان انگیزه مشارکت دانش آموزان دارد. همچنین مشخص شد گروه آموزش غیرخطی نسبت به گروه آموزش خطی، انگیزش مشارکت بهتری داشت. به معلمان و مربیان تربیت بدنی پیشنهاد می شود به منظور ارتقأ انگیزه مشارکت دانش آموزان از رویکرد آموزش غیرخطی استفاده نمایند.

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی نقش دستکاری قیود تکلیف بر یادگیری مهارت ها و راهبردهای بسکتبال به روش آموزش غیرخطی (TGFU) (آموزش بازی ها برای فهمیدن) بود. جامعه آماری پژوهش دانش آموزان دختر مقطع اول متوسطه شهرستان ارومیه بودند. ازبین متقاضیان شرکت در پژوهش، 40 نفر که قبلاً سابقه بازی بسکتبال نداشتند و ازنظر جسمانی سالم بودند، با میانگین سنی 3 ± 06/13 به صورت تصادفی در گروه های موردنظر (هر گروه 20 نفر) قرار گرفتند. برای گردآوری اطلاعات از آزمون مهارتی بسکتبال ایفرد و ابزار سنجش عملکرد بازی استفاده شد. نحوه دستکاری قیود شامل تغییر در فضای بازی، اندازه توپ، ارتفاع حلقه و تغییر در قوانین بازی بود. نتایج آزمون ها نشان داد که آموزش راهبردها و مهارت های بسکتبال مؤثر بود و آزمودنی ها پس از آموزش نسبت به زمان قبل از آموزش خود، یادگیری بیشتری داشتند. همچنین، اثر آموزش بسکتبال به روش های TGFU با دستکاری قیود تکلیف و TGFU بدون دستکاری قیود تکلیف بر یادگیری مهارت ها و راهبردهای بازی بسکتبال، باهم تفاوت داشت و نشانگر تأیید نقش مثبت دستکاری قیود تکلیف در سطح (0.01>P ) بود؛ ازاین رو، مربیان آموزشی می توانند با استفاده از دستکاری در قیود مؤثر در یادگیری فعالیت هایی را طراحی کنند که به یادگیرندگان برای شکل دادن جفت شدن های اطلاعات-حرکت کمک کنند.

هدف: هدف بررسی اثر بازی فردی و گروهی در محیط آموزشی معلم محور و کودک محور بر ارزیابی عملکرد حرکتی و رفتار سازشی کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. روش : پژوهش حاضر نیمه تجربی و میدانی و طرح آن به روش پیش آزمون و پس آزمون انجام شده است. شرکت کنندگان در این پژوهش تعداد40 کودک کم توان ذهنی آموزش پذیر (۲۱ دختر و ۱۹ پسر) با دامنه سنی ۷ تا ۱۰ سال با ضریب هوشی۵۰ تا 70 شهر گنبد شرکت داشتند که بر اساس پرسشنامه رفتار سازشی راتر (نورم ایران)، افرادی که نمره ۴۵ و کمتر به دست آوردند، دارای شرایط شرکت در این پژوهش شدند. شرکت کنندگان به صورت تصادفی در چهار گروه 10 نفره - دو گروه انفرادی در محیط آموزشی معلم محور و کودک محور و دو گروه جمعی در محیط آموزشی معلم محور و کودک محور تقسیم شدند. رشد حرکتی کودکان کم توان ذهنی با استفاده از آزمون M-ABC-2 ارزیابی شد. مداخله ای به مدت شش هفته از بازی های حرکتی دبستانی در دو محیط آموزشی معلم محور و کودک محور به مدت دو روز در هفته و در طول دوازده جلسه انجام شد. برای آزمون فرضیه پژوهش از تحلیل واریانس – کوواریانس یک راهه استفاده شده است. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 انجام شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد تأثیر بازی حرکتی انفرادی و گروهی در دو محیط آموزشی کودک محور و معلم محور بر عملکرد حرکتی و رفتاری در کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر معنادار بوده است و عملکرد حرکتی در گروه های کودک محور و معلم محور در مرحله پس آزمون بهتر از پیش آزمون بود . نتیجه گیری : بازی حرکتی به صورت گروهی در شرایط مربی محور سبب عملکرد بهتر نسبت به بازی حرکتی به صورت انفرادی و در شرایط کودک محور می شود. رفتار سازشی در افرادی که به صورت گروهی تمرین کرده بودند، بهتر از افرادی بود که به صورت انفرادی تمرین کردند.

پیچیدگی شیوه های آموزشی و مقوله تفاوت های فردی، چالش های فراوانی برای متخصصین امر آموزش مهارت های حرکتی ایجاد نموده است. بنابراین هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی آموزش خطی و غیرخطی بر عملکرد مهارت های حرکتی دستکاری بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه کودکان دختر 8 ساله دبستان های واقع در شهر بابلسر بودند که 55 نفر از آنان به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به مدت 6 هفته، هفته ای 2 بار در برنامه مداخله ای که شامل آموزش خطی (انجام تمرینات تجویزی و تکراری) و آموزش غیرخطی (دستکاری قیود تکلیف مانند تجهیزات و دستورالعمل ها) برای بهبود عملکرد مهارت های حرکتی دستکاری بود، شرکت کردند. ابزار گرد آوری اطلاعات شامل، آزمون های کمی یا محصول محور تعدیل شده دقت پرتاب از بالای شانه، آزمون شوت مور- کریستین تعدیل شده برای کودکان و آزمون دریبل مارپیچ بسکتبال بود. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مختلط مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد در مهارت دقت پرتاب، مهارت دریبل مارپیچ و مهارت ضربه با پا، تفاوت معنی داری بین دو گروه آموزش خطی و غیرخطی وجود داشت (0/01>p) و کودکان برخوردار از آموزش غیرخطی نسبت به کودکان برخودار از آموزش خطی از سطح عملکرد بالاتری در مهارت های حرکتی دستکاری برخودار بودند. در نتیجه توصیه می شود معلمان و مربیان با بکارگیری رویکرد آموزشی غیرخطی در آموزش مهارت های حرکتی بنیادی به کودکان در دستیابی به نتایج عملکرد بهتر در محیط پویای یادگیری کمک کنند.

مقدمه و هدف: یکی از گسترده ترین رویکردهای زمینه ای، نظریه زیست بوم شناختی است. این دیدگاه به طیف وسیعی از موقعیت ها و شرایطی که ممکن است فرد با آن روبه رو شود تأکید دارد. این ویژگی ها از طریق زمینه های محیطی افراد تحت تأثیر قرارگرفته و تغییر می کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر آموزش خطی و غیرخطی بر عملکرد مهارت های حرکتی بنیادی منتخب بود. روش شناسی: به همین منظور تعداد 30 دانش آموز دختر با دامنه سنی 7 تا 9 سال با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. سپس پیش آزمون پرتاب بالای شانه و ضربه با پا به عمل آمد و شرکت کنندگان به صورت تصادفی در 3 گروه آموزش خطی و آموزش غیرخطی و کنترل تقسیم شدند. با توجه به برنامه، گروه های مداخله به مدت 6 هفته و هر هفته دو جلسه 60 دقیقه ای به اجرای برنامه موردنظر پرداختند. گروه کنترل فعالیتی نداشت. بعد از آخرین جلسه تمرینی پس آزمون به عمل آمد و نتایج ثبت گردید. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس نشان داد، بین میانگین باقیمانده نمرات ضربه با پا و پرتاب از بالای شانه آزمودنی ها برحسب عضویت گروه (دو گروه تجربی و کنترل) تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0P<). نتایج حاصل از آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد که گروه های آموزش خطی و غیرخطی عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل در مهارت های موردبررسی داشتند اما تفاوت این دو گروه ازلحاظ آماری معنی دار نبود (05/0P<). نتیجه گیری: با توجه به نتایج می توان از آموزش خطی و غیرخطی برای بالا بردن عملکرد در مهارت های حرکتی بنیادی دانش آموزان استفاده کرد.

پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیر آموزش خطی و غیرخطی بر الگوی هماهنگی مهارت دراپ فورهند بدمینتون دختران نوجوان شهر تهران انجام شد. روش پژوهش نیمه تجربی بود و به صورت پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه دختران نوجوان10 تا 12 سال باشگاه شیرودی منطقه هفت شهر تهران تشکیل دادند. نمونه آماری این پژوهش را 30 نفر از دختران مبتدی در رشته بدمینتون که سابقه فعالیت کمتر از 3 ماه در رشته بدمینتون داشتند، تشکیل دادند که به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه آموزش خطی و غیرخطی تقسیم شدند. 30 شرکت کننده مهارت دراپ فورهند را با استفاده از دو روش آموزش خطی و غیرخطی آموزش دیدند. روش خطی بر پایه روش های سنتی و مرسوم و در مقابل روش غیرخطی برگرفته از پویایی های بوم شناختی با استفاده از قیود تکلیف (قوانین مربوط به فعالیت و تجهیزات) طرح ریزی و اجرا شد. برای تحلیل اطلاعات از روش های آماری توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (آزمون t زوجی و تحلیل کوواریانس) بر روی نرم افزار آماری Spss نسخه 22 استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که دو گروه در الگوی هماهنگی و دقت مهارت دراپ فورهند تفاوت معناداری با هم داشتند و گروه آموزش غیرخطی نسبت به گروه خطی از عملکرد بهتری برخوردار بود (05/0>p). نتایج پژوهش حاضر نشان داد که آموزش غیرخطی روش مناسبی در جهت بهبود الگوهای هماهنگی مهارت دراپ فورهند بدمینتون در نوجوانان می باشد.

هدف از این پژوهش بررسی تأثیر آموزش غیرخطّی هندبال بر خلّاقیت حرکتی دانش آموزان دختر شهرستان رباط کریم بود. در این پژوهش، ابتدا 30 دانش آموز کلاس ششم (گروه های تجربی و کنترل) به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شد، ولی متأسفانه با شیوع کووید 19 و افزایش نگرانی خانواده ها از احتمال ابتلاء فرزندان به این بیماری، عده زیادی از آزمودنی ها از پژوهش خارج شدند و تنها 8 نفر (12-11سال) باقی ماندند. روش این پژوهش نیمه تجربی و از لحاظ هدف کاربردی بود که با استفاده از طرح پیش آزمون - پس آزمون انجام شد. ابزار پژوهش، آزمون خلّاقیت حرکتی برچ شامل4 ایستگاه (پرتاب، موازنه، جابه جایی و حمل حلقه هولاهوپ) بود. آزمودنی های پژوهش مبتدی بودند و تجربه بازی هندبال نداشتند. آنها جهت آشنایی با مهارت های اولیه هندبال، به مدت 8 هفته، هر هفته دو جلسه، و هر جلسه 60 دقیقه آموزش دیدند. سپس وارد فرایند آموزش غیرخطی شدند و به مدت 8 هفته، هر هفته دو جلسه، و هرجلسه 60 دقیقه با استفاده از اصول بازی های زمین کوچک (تغییر در تعداد بازیکنان) به بازی هندبال پرداختند. نتایج آزمون ویلکاکسون، تحلیل واریانس چندمتغیره با اندازه های مکرر و تحلیل واریانس تک متغیره با اندازه های مکرر نشان داد که آموزش غیرخطّی بر خلّاقیت حرکتی تأثیرمعناداری ندارد. در واقع رویکرد غیرخطّی نتوانست زمینه پویایی برای ادراک مستقیم فراهم کند و در شرایط متغیر خلاقیت حرکتی را توسعه دهد. به عبارتی این رویکرد تحت تأثیر شرایط قرنطینه، غیرفعال شدن افراد و افت آزمودنی قرار گرفته است و پیشنهاد می شود سایر قیود نیز دستکاری و اثر آنها برخلاقیت حرکتی دانش آموزان مطالعه شود.

مقدمه و هدف: مطابق با دیدگاه سیستم های پویا؛ فرآیند یادگیری، پیشروی خطی مداوم رفتار نیست بلکه تغییرات ناگهانی و غیرمداوم در طول زمان است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر آموزش خطی و غیر خطی بر تعادل ایستا و پویای دانش اموزان دختر 7 تا 9 سال بود. روش شناسی: در این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون، از بین دانش آموزان دختر 7 تا 9 ساله شهر تهران، 30 دانش آموز دختر به روش در دسترس انتخاب و در دو گروه آموزش غیرخطی و آموزش خطی گرفتند. در مرحله پیش آزمون، تعادل ایستا و پویای شرکت کنندگان مطابق با دستورالعمل آزمون MABC-2 اندازه گیری شد. بعد از اجرای پیش آزمون، گروه ها به اجرای تمرین مورد نظر در هشت هفته و هر هفته 3 جلسه پرداختند. بلافاصله پس از آخرین جلسه تمرینی، در مرحله پس آزمون تعادل ایستا و پویای شرکت کنندگان مجددا اندازه گیری شد. داده ها به روش تی وابسته و آزمون کوواریانس تحلیل شد. نتایج: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که هم آموزش غیرخطی و هم آموزش خطی باعث بهبود معنی دار تعادل ایستا و پویای دختران 7 تا 9 ساله گردید (05/0 P ≤ ). دیگر نتایج حاکی از تفاوت معنی دار بین گروه آموزش غیرخطی و اموزش خطی در تعادل ایستا و پویا بود و شرکت کنندگان گروه آموزش غیرخطی دارای تعادل ایستا و پویای بهتر بودند. نتیجه گیری: به طور کلی نتایج تحقیق حاضر بر اهمیت آموزش غیرخطی در مدارس در بهبود تعادل ایستا و پویای دانش- آموزان دختر تاکید دارد و نتایج تاییدی بر رویکرد قیود محور می باشد.

در مطالعات اخیر آموزش و تدریس تربیت بدنی علاوه بر فاکتورهای جسمانی، کارکردهای شناختی و فراشناختی نیز مورد بررسی قرار گرفته است، اما پیچیدگی شیوه های آموزشی و اصل تفاوت های فردی، چالش های فراوانی برای متخصصین امر آموزش مهارت های حرکتی و شناختی ایجاد کرده است. هدف تحقیق مقایسه اثربخشی آموزش خطی و غیرخطی بر دانش فراشناختی و یادگیری مهارت دریبل فوتبال کودکان بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با دو گروه تجربی و سه زمان اندازه گیری بود. جامعه آماری دانش آموزان پسر 11-9 سال شهرستان اندیمشک بودند و به روش نمونه گیری هدفمند در دسترس 72 کودک به عنوان نمونه انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه 36 نفری آموزش خطی با میانگین سنی 81/0±34/10 و آموزش غیرخطی با میانگین سنی 73/0±08/10 تقسیم شدند. از آزمون دریبل فوتبال اییگلی و پرسشنامه رفتار فراشناختی پاپایانو و همکاران (2012) برای سنجش متغیرها استفاده شد. داده ها با آزمون تحلیل واریانس مکرر و t مستقل تجزیه و تحلیل شدند. نتایج درون گروهی نشان داد که هر دو گروه آموزش خطی و غیرخطی باعث بهبود مهارت دریبل فوتبال، دانش اخباری، رویه ای، شرطی و به طور کلی دانش فراشناختی شدند (05/0≥P). نتایج بین گروهی نشان داد که اثربخشی آموزش غیرخطی نسبت به آموزش خطی بیشتر بود. مداخلات مبتنی بر آموزش غیرخطی نسبت به مداخلات مبتنی بر آموزش خطی باعث بهبود و اثربخشی بیشتر در دانش فراشناختی و مهارت دریبل فوتبال کودکان می شوند. بنابراین به معلمان و مربیان پیشنهاد می شود برای بهبود مهارت های حرکتی و فراشناختی کودکان از آموزش های مبتنی بر اصول غیرخطی بجای استفاده از آموزش خطی استفاده کنند.

مقدمه: پیشرفت های یادگیری در آموزش غیرخطی، رشد فراگیران را از طریق مراحل یادگیری و پیامدهای مهم در سازماندهی شیوه ها، دستورالعمل ها و بازخورد ها در نظر می گیرند. با این حال روش آموزش خطی روش مرسومی است که دارای مزایای متعدد دیگری است که از سال ها پیش مورد استفاده قرار گرفته است. هدف: این مطالعه در نظر دارد تا به مقایسه اثربخشی آموزش خطی و غیرخطی بر عوامل روانشناختی مرتبط با یادگیری بپردازد. روش: در این پژوهش با رجوع به پایگاه های اطلاعات علمی، مقالات پیرامون موضوع تحقیق از سال 2000 تا 2020 در داخل و خارج از ایران جستجو شد. در جستجوی اولیه براساس کلیدواژه های مدنظر پژوهش، تعداد 226 عنوان مطالعه جمع آوری گردید. بر اساس معیارهای ورود و خروج عناوین بررسی شدند و پس از حذف موارد تکراری و غیرمرتبط تعداد 17 مطالعه، به عنوان نمونه آماری برای تحلیل نهایی مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها : با توجه به مطالعات موجود و بررسی آنها به نظر می رسد که باید تحقیقات بیشتری با رویکرد کیفی در این حوزه صورت پذیرد چراکه بسیاری از متغیرها در دنیای حقیقی کیفی هستند و غالباً به سختی می توان آنها را به صورت کمی ارزش گذاری کرد. همچنین نتایج نشان داد هر دو رویکرد تأثیر قابل قبولی بر عوامل روانشناختی مرتبط بر یادگیری دارند که اغلب مطالعات برتری نسبی را به روش آموزش غیرخطی داده بودند. نتیجه گیری: با توجه به اثربخشی هر دو رویکرد لازم است تا تحقیقات بعدی معطوف به یافتن سهم اثر هر یک از رویکردها بر عوامل روانشناختی مرتبط با یادگیری قرار گیرد.