اندیشه بودایی

وجره یانه یکی از طریقت های راز آمیز بودایی است. در این طریقت یکی از آموزه های مهم مندله است. مقصود ما در این پژوهش نشان دادن اهمیّت و نقش معرفت شناسی مندله در منازل سلوک است. مندله در طریقت وجره یانه، نمادی است آئینی که مظهر وجه ازلی و طریق وصول به قلمرو ابدیّت است. این وجه ازلی ارتباط میان عالم کبیر و عالم صغیر را نشان می دهد. در واقع در طریقت وجره یانه از طریق فهم مندله است که می توان حقائق عالم را طبق ادراک خدایان شهود کرد. مندله در مناسک دینی و آیین های تشرّف جایگاه ویژه ای در مراحل سلوک و تفکر دارد. در طریقت وجره، مقصود نومرید رسیدن به نقطه ی مرکزی مندله و اتحاد با خدای بنیادین است. یافته های این تحقیق نشان می دهد که مندله طریق سلوک و محیط مقدّسی را تعیین می کند و آن را از مخاطره نیرو های اهریمنی حفظ می کند. حضور در این قلمرو قدسی، به سالک اجازه می دهد تا نیروهای کیهانی را فرا خوانده، عناصر ناپایدار و شرارت آمیز جهان را به بند کشد. در نتیجه، سالک از طریق مراقبه و تفکر پیرامون مطلق از امور وهمی جهان ناپایدار رهایی یافته، به مقام شکوفایی معنوی و کشف حقائق متعالی نائل می آید. پرسش اصلی این پژوهش نشان دادن نقش معرفت شناسی مندله در منازل  سلوک است که به شیوه توصیفی- تحلیلی و با استفاده از ابزار کتابخانه ای صورت گرفته است.

ادیان به‌عنوان سرچشمه‌های نظری پیش از دوران مدرن، بیان‌هایی کالبدی را در باغ سازی نشان داده­اند. یکی از مهم‌ترین معماری­های منظر در خاور دور، بالأخص در چین، با نام باغ سازی چینی شناخته می­شود. چنین به نظر می‌رسد که طراحی منظر در آن دیار تا حدودی تحت تأثیر موضوع طبیعت و طبیعت‌گرائی اندیشه‌های بودایی، تائویی و کنفوسیوسی واقع‌شده است. در این مقاله بر اساس روش پژوهش در نمونه موردی و تحلیلی-توصیفی با تکیه‌بر مطالعات اسنادی مربوط به تعاریف پایه تفکرات تائویی، کنفوسیوسی و بودایی به شناختی اجمالی از ایده‌های فلسفی آن دست‌یافته و در ادامه با تحلیل عناصر و نیز کلیات باغ چینی به چگونگی تأثیرگذاری اندیشه­های مذکور بر شکل‌گیری باغ و منظر آن اشاره می­شود. از مطالعات انجام‌شده چنین برمی‌آید که منظرسازی چینی تجسم عینی نمادهای اندیشه­های تائویی، کنفوسیوسی و بودایی بوده که خود را در قالب عناصر، نظم‌ها و روابط و مکان‌یابی میان اجزاء بازمی‌نمایاند.

ادیان به عنوان سرچشمه های نظری پیش از دوران مدرن، بیان هایی کالبدی را در باغ سازی نشان داده اند. یکی از مهم ترین معماری های منظر در خاور دور، بالأخص در چین، با نام باغ سازی چینی شناخته می شود. چنین به نظر می رسد که طراحی منظر در آن دیار تا حدودی تحت تأثیر موضوع طبیعت و طبیعت گرائی اندیشه های بودایی، تائویی و کنفوسیوسی واقع شده است. در این مقاله بر اساس روش پژوهش در نمونه موردی و تحلیلی-توصیفی با تکیه بر مطالعات اسنادی مربوط به تعاریف پایه تفکرات تائویی، کنفوسیوسی و بودایی به شناختی اجمالی از ایده های فلسفی آن دست یافته و در ادامه با تحلیل عناصر و نیز کلیات باغ چینی به چگونگی تأثیرگذاری اندیشه های مذکور بر شکل گیری باغ و منظر آن اشاره می شود. از مطالعات انجام شده چنین برمی آید که منظرسازی چینی تجسم عینی نمادهای اندیشه های تائویی، کنفوسیوسی و بودایی بوده که خود را در قالب عناصر، نظم ها و روابط و مکان یابی میان اجزاء بازمی نمایاند.