فرا نوگرایی

رهبری به عنوان یکی از عوامل مهم و تأثیرگذار بر سازمان ها به طور گسترده ای موردمطالعه و تحقیق قرارگرفته است. هدف این مقاله مطالعه، شناخت و مقایسه رهبری نوگرایی و فرا نوگرایی در دو عصر متفاوت مدرن و پست مدرن می باشد. روش پژوهش در این مقاله به روش جمع آوری اطلاعات از طریق مطالعات کتابخانه ای و اینترنت می باشد. نوگرایی به عنوان یک پدیده فرهنگی است که عناصر زیربنایی و ساختاری آن شامل تسلط بر طبیعت، پیشرفت و تغییر، عقلانیت، کارایی و روابط غیرشخصی و اتکا به وجود «یک بهترین روش» است. پست مدرنیسم در پاسخ به کاستی های مدیریت سنتی و پارادایم مدرنیسم، برای افزایش تغییر و نیازهای سازمان و جامعه به وجود آمده و معتقد است که محیط سازمانی آشفته و در حال تغییر است و دنیای فردا دنیای سازمان های پسانوگراست که نیازمند رهبران فرا نوگرا می باشند. در تئوری رهبری نوگرا تأکید بر تأثیرات رهبری و مطالعه جایگاه قانونی رهبر در بوروکراسی مد نظر است، رهبران نوگرا معمولاً علاقه مند به حفظ وضعیت کنونی ، سلسله مراتب، داشتن جایگاه رئیس، اقتدارگرایی، مرکزگرایی، وحدت و یکپارچگی، داشتن چشم اندازهای جهانی، عقلانیت و منطق و ... می باشند. در رهبری فرا نوگرایی تمرکز بر چگونگی فرایند رهبری است و به توانایی شخصیتی رهبر و قدرت نفوذ او در باورها، ارزش ها، رفتارها و اعمال کارکنان تأکید می شود. رهبری فرا نوگرا در عصر پست مدرن، مفهوم جدیدی از رهبری را با عنوان رهبری خدمتگزار ارائه می کند که دارای ویژگی هایی همچون همدلی، دوراندیشی و گوش دادن مؤثر می باشند و همواره به دنبال آن هستند که به دیگران خدمت کنند . این شیوه از رهبری بر روابط سالم و کارایی در سازمان تأکید دارد.