انبوه خلق

فوتبال نزد مردم ایران همچون دیگر نقاط دنیا از اهمیت و جذابیت خاصی برخوردار است. در ایران اوج حساسیت و رقابت را می توان در رویارویی دو تیم پایتخت یعنی پرسپولیس و استقلال دید. آنچه که در ارتباط با این تقابل اهمیت پیدا می کند شیوه برخورد طرفین با یکدیگر است. به دلیل کثرت طرفداران این دو تیم در تهران و حتی در دیگر شهر های ایران این تقابل در همه جا و همه فضا ها و مکان های اجتماعی و شهری و خانوادگی دیده می شود که در صورت بروز اختلافات بین طرفین به ایجاد بحران اجتماعی و حتی سیاسی تبدیل خواهد شد. این پژوهش تلاش دارد با تحلیل کیفی روابط هواداران دو تیم با یکدیگر پی به نوع این ارتباط برده و با بررسی دیدگاههای هواداران سوء برخورد ها را به دست اورده و راه حلی ارایه دهد. در نتیجه این تحقیق مشخص می شود که رابطه بین طرفین بسیار کینه ورزانه و همراه با استفاده مکرر از الفاظ رکیک بوده و با توجه بر اینکه بسیاری از اعضای خانواده خود هوادار تیم رقیب هستند اما به تمامی هواداران رقیب فحاشی می کنند. این تحقیق مشخص می کند که به دلیل کثرت بالای جمعیتی در هوادارن دو تیم باید با آموزش های فرهنگی به هر دو گروه هواداری از آلوده تر شدن بیش از پیش این رابطه در لحن و برخورد پیشگیری کرد.

مقاله پیش رو مواجهه با زلزله کرمانشاه را به منزله نشانه ای از منازعه ها و پویایی اجتماعی و سیاسی ایران معاصر در برساخت یا بازسازی تصویر دولت-ملت واکاوی می کند. متن نشان می دهد که «رویداد جمعی» مواجهه با زلزله کرمانشاه در قالب «رویدادی نمایشی»، برخلاف رویدادهای مشابه قبلی، نه تنها به تقویت و بازسازی تصویر دولت-ملت نینجامیده است، بلکه در ظرف بی اعتمادی شهروندان به نهادهای عمومی کمک رسان، از طریق مداخله مستقیم آنها در کمک رسانی یا اعتماد به بخشی از نخبگان داوطلب، به عرصه ای برای تضعیف تصویر دولت کارآمد در ایران مبدل شده است. در این مقاله تلاش شده است که مواجهه ایده های مفهومی ادعاشده با واقعیت انضمامی در قالب تحلیل گفتمانِ انتقادی «مشارکت سلبریتی ها در جمع آوری کمک های مردمی»، «حضور مستقل شهروندان در مناطق زلزله زده» و «طرح دهکده امید» تحلیل شود. نوشتار حاضر ناکامی دولت برای تقویت و بازسازی تصویر دولت ملت در حوادث پس از زلزله کرمانشاه و مشارکت مستقل بخش بزرگی از شهروندان را در امدادرسانی، جزئی از منطق فراگیر «اسطوره زدایی» از دولت و مسئله نفوذ و کارآمدی آن طی سال های اخیر قلمداد می کند.

مقاله حاضر چیستی «زیست مقاومت» را در چشم اندازی میان رشته ای متأثر از فلسفه سیاسی، تاریخ، انسان شناسی و جامعه شناسی جست وجو می کند. دراین راستا، مفهوم «زیست مقاومت» با خوانشی تلفیقی از نظریه های اسپینوزا و دلوز صورت بندی شده است. همچنین، با استفاده از روش تبارشناسی و نگرش تجربه گرایی استعلایی، پدیدآیی «انبوه خلق» به مثابه محصول فعلیت یابی «زیست مقاومت» مورد بررسی تاریخی قرار گرفته است. در تاریخ معاصر ایران، جمعیت به مثابه یک انبوه خلق میان برافتادن نظم قدیم تا برآمدن نظم جدید در نهضت مشروطیت، جنبش های1332-1320 و انقلاب1357 تحقق یافته است. بنابراین، انجمن ها، اتحادیه ها و شوراها اَشکال انبوه خلق در هریک از این دوره های تاریخی بوده اند، که درواقع مقاومت جمعی فرودستان در مقابل «زیست قدرت» را به نمایش گذاشته اند. وجود، نیروی درون ماندگار حیات است و انسان ها در مواجهه با تهدید وجود با یکدیگر هم سرنوشتند. ازاین رو، «زیست مقاومت» یک کنش مشترک سیاسی برای صیانت از وجود است که با دگردیسی بدن سوژه های منقاد به بدن سوژه های آزاد در «لحظه دیداری شنیداری ناب» ممکن می شود. نتایج حاصل از یافته های این مقاله ما را به سه اصل بنیادین رهنمون می سازد: 1) وجودداشتن، مقاومت کردن است؛ 2) صیانت از وجود یک پراکسیس سیاسی است؛ 3) آزادی فردی بدون آزادی جمعی امکان پذیر نیست.