نوآوری واژگانی

نیم نگاهی کارسنجانه بر برخی پژوهش ها و نگاشته های انتشار یافته درباب «واژه گزینی فارسی»، به ویژه در برخی شماره هایِ پژوهش نامه نامه فرهنگستان ، از وجودِ رویکردی بیش گرایانه به سویِ واژه گزینیِ دانشیک در پاسخ به سرریزِ روزافزونِ نام واژگانِ بیگانه، به ویژه انگلیسی، می گوید. از خوانش و بررسیِ این جستارها برمی آید که فرهنگستان زبان و ادب فارسی برجسته سازی برنامه «واژه گزینی علمی» از ره گذر کانونی سازیِ رویکرد «واژه گزینی علمی» را در دستور کار خود گذارده است. به گفتارِ دیگر، رویکرد بررسی ها و گفتارهای انتشاریافته ازسویِ این نهادِ برنامه گذار بَسابیش به سویِ کانونی سازی کُنشِ «واژه گزینی علمی» است. درحالی که برابرآوری برای درون دادِ فزاینده زبان های بیگانه تنها محدود به واژگانِ دانشیک/ علمی یا به بیان کارشناسانه تر اصطلاحات یا نام واژگانِ دانشیک / علمی نمی شود. بی گمان، برابرآوریِ زبانی پهنه گسترده تری از زبان را پوشش می دهد؛ به این معنا که دربرگیرنده گفتمان هایِ فرادانشی یا همگانی و واژه شناسی در پیوند با آن ها نیز است. بررسیِ روند کانونیِ برابرآوری در زبان فارسی و چگونگی و چه اندازگیِ نیاز به نوآوریِ واژگانی و برابرآوریِ نوواژه ساختی در دیگر زمینه های گفتمانیِ فرادانشیک در مقایسه با گفتمان هایِ دانشیک پرسشی است که پژوهش پیش روی در دو ترازِ نظری و عملی به آن پرداخته است.