نام واژه

نیم نگاهی کارسنجانه بر برخی پژوهش ها و نگاشته های انتشار یافته درباب «واژه گزینی فارسی»، به ویژه در برخی شماره هایِ پژوهش نامه نامه فرهنگستان ، از وجودِ رویکردی بیش گرایانه به سویِ واژه گزینیِ دانشیک در پاسخ به سرریزِ روزافزونِ نام واژگانِ بیگانه، به ویژه انگلیسی، می گوید. از خوانش و بررسیِ این جستارها برمی آید که فرهنگستان زبان و ادب فارسی برجسته سازی برنامه «واژه گزینی علمی» از ره گذر کانونی سازیِ رویکرد «واژه گزینی علمی» را در دستور کار خود گذارده است. به گفتارِ دیگر، رویکرد بررسی ها و گفتارهای انتشاریافته ازسویِ این نهادِ برنامه گذار بَسابیش به سویِ کانونی سازی کُنشِ «واژه گزینی علمی» است. درحالی که برابرآوری برای درون دادِ فزاینده زبان های بیگانه تنها محدود به واژگانِ دانشیک/ علمی یا به بیان کارشناسانه تر اصطلاحات یا نام واژگانِ دانشیک / علمی نمی شود. بی گمان، برابرآوریِ زبانی پهنه گسترده تری از زبان را پوشش می دهد؛ به این معنا که دربرگیرنده گفتمان هایِ فرادانشی یا همگانی و واژه شناسی در پیوند با آن ها نیز است. بررسیِ روند کانونیِ برابرآوری در زبان فارسی و چگونگی و چه اندازگیِ نیاز به نوآوریِ واژگانی و برابرآوریِ نوواژه ساختی در دیگر زمینه های گفتمانیِ فرادانشیک در مقایسه با گفتمان هایِ دانشیک پرسشی است که پژوهش پیش روی در دو ترازِ نظری و عملی به آن پرداخته است.

بازی های هنری با واژه ها یکی از نقاط ثقل جمال شناسی شعر نظامی است. بخش چشمگیری از این بازی های هنری در خمسه با نام شخصیت های داستانی صورت گرفته است. نظامی با چهل ویک نام واژه در مجموع حدود چهار صد بار، بازی هنری ترتیب داده است. بیشترین تعداد بازی ها با نام های شیرین، شکر، ماهان، شبدیز، گور (بهرام) و لیلی انجام شده است. ایهام تناسب، جناس تام، جناس زائد، تکرار، ایهام، جناس اشتقاق و شبه اشتقاق، جناس لاحق و جناس اختلاف در مصوت بلند (به ترتیب از بیشترین به کمترین) آرایه های ادبی ای هستند که نظامی با بهره گیری از آنها بازی هایی هنری با نام واژه ها راه انداخته است. این تحقیق که به روش تحلیل محتوا صورت گرفته است می کوشد تا ظرافت های رفتار نظامی را با نام واژه ها بررسی نماید و از این طریق، جلوه ای از هنر و توانایی های او را آشکار سازد. نظامی علاوه بر آفرینش زیبایی های شاعرانه، اهداف دیگری را نیز از بازی های هنری با نام واژه شخصیت های داستانی دنبال می کند. تقویت فضای داستانی و نقب زدن به درون شخصیت ها و جلب توجه مخاطب به رفتار آنها برخی از مقاصدی است که نظامی در این هنرنمایی ها بدان ها می اندیشیده است. هر چند ظاهر امر چنین نشان می دهد که شاعر در بسیاری از موارد، آگاهانه با نام واژه ها بازی کرده است اما گاه این شگرد، چنان طبیعی و خوش افتاده است که خواننده بدون تأمل مضاعف به آن پی نمی بَرَد. بسامد بالای بازی های شاعرانه با نام واژه ها، یکی از ویژگی های برجسته سبکی را در داستان سرایی نظامی رقم زده است.