هماهنگ

شرکت در فعالیت ورزشی منظم برای ارتقاء سلامت روانی و جسمانی ضروری است. محققان یکی از دلایل کناره گیری از ورزش را ادراک بی رمقی (تحلیل رفتگی) می دانند که حاصل تنیدگی شدیدی است که به دنبال نیازهای بدنی، روانی و هیجانی به وجود می آید. برای پیش بینی تحلیل رفتگی، مسأله این است که آیا اشتیاق به فعالیت ورزشی می تواند از عوامل بروز آن باشد؟ بنابراین، هدف از این تحقیق بررسی ارتباط بین تحلیل رفتگی ورزشی با نوع اشتیاق در دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه تهران بود. جامعه آماری این تحقیق را تمامی دانشجویان دانشکده تربیت بدنی تشکیل می دادند که از بین آن ها 173 نفر پرسشنامه های مورد نظر را تکمیل کردند. روش تحقیق از نوع همبستگی بود. ابزارهای مورد استفاده عبارتند از: پرسشنامه جمعیت شناختی، پرسشنامه تحلیل رفتگی ورزشی (ABQ) رادک و اسمیت (2003) و پرسشنامه اشتیاق ورزشی والراند و همکاران (2011). با توجه به طبیعی بودن توزیع داده ها، از روش همبستگی پیرسون برای تجزیه و تحلیل داده ها در سطح معناداری 0/05≥ P استفاده شد. نتایج نشان داد اشتیاق وسواسی با تمامی ابعاد تحلیل رفتگی ورزشی دانشجویان ارتباط معنادار دارد (با واماندگی هیجانی- بدنی 0/50، با حس کاهش عملکرد 23/0 و با حس کاهش ارزشمندی 0/26). از طرف دیگر، اشتیاق هماهنگ با هیچ یک از عوامل تحلیل رفتگی ارتباط معنادار نداشت. با توجه به نتایج به دست آمده از این تحقیق، می توان گفت که ورزشکارانی که اشتیاق وسواسی نسبت به فعالیت شان دارند از احتمال بیشتری در ادراک تحلیل رفتگی ورزشی برخوردارند و امکان این که ورزشکاران با اشتیاق هماهنگ، تحلیل رفتگی را تجربه کنند، پایین است.