ریچارد شکنر

این پژوهش بر پایه نظریه ای بیانی در مورد نمایش تلویزیونی بر اساس نوع ارتباط بین فضای تولید و اجراء و فضای دریافت مخاطب صورت گرفته است. هدف مقالهءتعریف ماهیت و ساختار نمایش تلویزیونی با توجه به فنون و روش های ارتباطی برای دستیابی به بیان خاصی است که می توان از این گونه برنامه سازی انتظار داشت. به نظر نگارنده، نمایش تلویزیونی به عنوان رسانه ای که همزمان از امکانات نمایشی تئاتر و تکنیک های تلویزیون بهره می برد، سبب شکل گیری رسانه و البته هنری متفاوت با بیانی نو شده است.. با سلطهء قطعی این بیان بر دو زبان تئاتر و تلویزیون، شاهد شکل گیری و پدیداری نظریه خاصی در عرصهء بیانی رسانه با عنواننظریهء بیانی نمایش تلویزیونی؛ «پخش - اجرا» هستیم. این پژوهش از نوع توصیفی – تحلیلی و براساس مقایسه تطبیقی و اسناد کتابخانه ای است و بر پایه آرای «ریچارد شکنر» و «بلا بالاش» استوار است. نتیجه پژوهش نشان می دهد نظریهء شکنر و نظریه فیلم بالاش؛ در مورد ماهیت نمایشِ تلویزیونی، با سه موضوع کلانِ ماده خام، تکنیک ساخت و در نهایت، پخش و اجرای زنده توام است.

جنبش پانیک، تحت تأثیر نظریات «تئاتر شقاوت» آرتو شکل گرفت و تسری آیین و خشونت، در ادامه فعالیت سینمایی آلخاندرو خودوروفسکی مشهود است. این مقاله با در نظر گرفتن «نظریه اجرا» از ریچارد شکنر درباره آیین و سرگرمی، قصد دارد ابتدا فعالیت جنبش پانیک را در بستر تاریخی مورد بررسی قرار دهد و سپس، با تعمیم موضوعات مطرح شده درباره اجرا، مفهوم «سینما اجرا» را برای فیلم های آلخاندرو خودوروفسکی در نظر بگیرد. از این رو در انتهای مقاله، ایده هایی در مورد سینما اجرا مورد بررسی قرار گرفته است. شیوه گردآوری اطلاعات این تحقیق به صورت کتابخانه ای بوده و از نظریه اجرا ریچارد شکنر استفاده شده است. هم چنین، فیلم های خودوروفسکی برای گسترش نمونه های آماری مقاله ذکر شده اند.