کیفیت زندگی درمانگری

زمینه: شواهد نشان می دهند که روابط زیاد و بدون مرز در شبکه های مجازی به اعتماد میان زوج ها آسیب جدّی وارد می کند و اختلافات زناشویی، جدایی و حتی طلاق را موجب می شود. آیا می توان با کیفیت زندگی درمانگری بر مهارت های ارتباطی و اعتیاد اینترنتی به افزایش کیفیت زندگی زوجین کمک کرد؟ هدف: هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی کیفیت زندگی درمانگری بر مهارت های ارتباطی، اعتیاد به فضای مجازی، رضایت زناشویی و خودنظم جویی هیجانی در زوجین بود. روش : این پژوهش نیمه آزمایش با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری دو ماهه با گروه گواه بود. جامعه ی آماری تحقیق شامل زوجین مبتلا به اعتیاد به اینترنت و دارای مشکلات ارتباطی در شهر اصفهان بود. از میان آنها،20 زوج به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش (10 نفر) و گواه (10 نفر) جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه اعتیاد به اینترنت (یانگ، 1991)، پرسشنامه خودنظم جویی هیجانی (هافمن و کشدان، 2010)، پرسشنامه مهارت های ارتباطی (کوئین دام، 2004)، و پرسشنامه رضایت زناشویی (اولسون، 2006) بودند. کیفیت زندگی درمانگری (فریش، 2006) هفته ای یک بار در 8 جلسه 90 دقیقه ای روی گروه آزمایش اجرا شد. داده ها با استفاده از تحلیل وایانس با اندازه گیری مکرر تحزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که کیفیت زندگی درمانگری بر اعتیاد به فضای مجازی (0/001> p ، 83/89= F ) ، مهارت های ارتباطی (0/001> p ، 282/65= F )، خودنظم جویی هیجانی (0/001> p ، 162/66= F )، و رضایت زناشویی (0/001> p ، 70/78= F ) تاثیر معناداری داشت. این نتایج در دوره پیگیری نیز تداوم یافت. نتیجه گیری : در مجموع مشخص شد که کیفیت زندگی درمانگری زوجین ممکن است به عنوان روشی جدید و مؤثر در بهبود اعتیاد به فضای مجازی، خودنظم جویی هیجانی، مهارت های ارتباطی، و رضایت زناشویی زوجین مورد استفاده قرار گیرد.