ویرجینیا ستیر

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثر بخشی آموزشهای مبتنی بر رویکرد ارتباطی ستیر بر بهبود رابطه والد- فرزندی دختران نوجوان بود. روش: روش مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون، گروه گواه و پیگیری و جامعه آماری کلیه دانشآموزان دختر مقطع راهنمایی منطقه 19 آموزش و پرورش 87 به تعداد 1850 نفر بود. با روش چندمرحلهای از میان آنها 30 نفر - شهر تهران در سال تحصیلی 88 به روش نمونهگیری تصادفی انتخاب و پس از همتاسازی در دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه جایگرین شدند و در مراحل پیشآزمون و پسآزمون و یک ماه بعد در مرحله پیگیری به مقیاس تاکتیکهای تعارض اشتراس ( 1996 ) پاسخ دادند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه دو ساعته در جلسات آموزش رویکرد ارتباطی ستیر 2 بار در هفته شرکت کردند. برای تحلیل دادهها از تحلیل کو واریانس استفاده شد. یافتهها: نتایج نشان داد اجرای جلسات بهطور معنیداری توانسته است پرخاشگری کلامی و پرخاشگری جسمانی گروه آزمایش را کاهش، و توانایی استفاده از مهارت استدلال آنها افزایش دهد. این نتایج پس از پیگیری یکماهه نیز تایید شد. نتیجهگیری: رویکرد ارتباطی ستیر با افزایش مهارتهای ارتباطی و کاهش پرخاشگری دختران نوجوان میتواند رابطه والد- فرزندی آنها را بهبود بخشد. بنابراین میتوان آن را روش مؤثری برای بهبود روابط والد- فرزندی دانست.