جلوه بندگی

این مقاله به بررسی جلوة بندگی مؤمنان و شیعیان واقعی می پردازد. امیرمؤمنان† دربارة نشانة پانزدهم و شانزدهم و هفدهم شیعیان واقعی و پرهیزگاران می فرمایند: «یَسْتَبْطِئُ نَفْسَهُ فِی الْعَمَلِ وَ هُوَ مِنْ صَالِحِ عَمَلِهِ عَلَى وَجَلٍ، یُصْبِحُ وَ شُغْلُهُ الذِّکْرُ وَ یُمْسِی وَ هَمُّهُ الشُّکْرُ، یَبِیتُ حَذِراً مِنْ سِنَةِ الْغَفْلَةِ وَیُصْبِحُ فَرِحاً لِمَا أَصَابَ مِنَ الْفَضْلِ وَالرَّحْمَة»؛ خویشتن را در اعمالش مقصر و کندکار شمرد و از کارهای نیک خود نیز واهمه دارد. صبح می کند، درحالی که به ذکر خدا مشغول است؛ و شب می کند، درحالی که به سپاسگزاری از خداوند اهتمام می ورزد. هنگامی که به خواب می رود از خوابِ غفلت می ترسد و صبح از خواب برمی خیزد و از فضل و رحمت خدا که به او رسیده، خوشحال است.