تولید نیرو

هدف: هدف از این پژوهش بررسی اثر پسخوراند مهارخود و فراوانی آن بر یادگیری بوده است . روش: در این تحقیق 48 آزمودنی به تولید یک نیروی معین به وسیله نیروسنج پرداختند. دانش آموز براساس امتیازات پیش آزمون در آزمایش اول برحسب نوع کنترل، پسخوراند مهارخود و جفت شده (غیر مهارخود) به دو گروه 12 نفری همگن تقسیم شدند و در آزمایش دوم براساس وضعیت فراوانی پسخوراند، فراوانی پسخوراند 30 % و فراوانی پسخوراند آزاد در دو گروه 12 نفری همگن قرار گرفتند . آزمودنی ها در 6 سری 10کوششی به تولید نیروی معینی پرداختند. آزمون های یادداری و انتقال، 24 ساعت بعد از مراحل تمرینی به عمل آمد. روش های تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و t مستقل برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها : نتایج نشان داد در هر دو آزمایش در مرحله اکتساب همه گروه ها پیشرفت داشته اند. در آزمون اکتساب در آزمایش اول و دوم تفاوتی مشاهده نشد. در هر دو آزمایش در آزمون یادداری اثر معناداری مشاهده شد و برتری با گروه های مهارخود و مهارخود با فراوانی آزاد بود. همچنین، در آزمون انتقال در آزمایش اول گروه مهارخود و در آزمایش دوم گروه مهارخود فراوانی آزاد عملکرد بهتری داشتند. نتیجه گیری: این پژوهش نشان می دهد که پسخوراند مهارخود باعث بهبود عملکرد می شود. همچنین، اِعمال محدودیت در پسخوراند مهارخودی به میزان 30 درصد به بهینه شدن عملکرد کمکی نمی کند.

هدف این پژوهش تعیین تأثیر خودگویی با شکل های گرامری متفاوت بر عملکرد تکلیف تولید نیرو بود. بنابراین، 80 مرد راست دست به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در چهار گروه جای گرفتند. پروتکل آزمایشی چهار گروه تجربی شامل خودگویی انگیزشی «من می توانم“،”تو می توانی“ و ”ما می توانیم“ و کنترل بود که قبل از کوشش ها اعمال گردید. هر شرکت کننده در مجموع پنج دسته کوشش را انجام داد. در هر دسته کوشش، از شرکت کنندگان خواسته شد که سه تکرار بیشینه را با 100% تلاش اجرا کنند. نتایج تحلیل واریانس ترکیبی 2 عاملی نشان داد که خودگویی «من می توانم» و «تو می توانی» منجر به بهبود معنی دار عملکرد شد. بین عملکرد گروه خودگویی «من می توانم» و «تو می توانی»و بین عملکرد گروه «من می-توانم » و «ما می توانیم» تفاوت معنی داری وجود نداشت. هرچند، خودگویی «ما می توانیم» بر عملکرد اثر معنی داری نداشت (05/0>P).