جهتگیری درونی هدف

این پژوهش به منظور بررسی اثرات مستقیم و غیر مستقیم مؤلفههای انگیزشی بر پیشرفت تحصیلی دانشجویان سیستم آموزش از دور انجام گرفت. جامعه آماری این پژوهش را دانشجویان ترم سوم و بالاتر دانشگاه پیام نور در نیمسال دوم سال تحصیلی 89 1388 تشکیل میداد که در سراسر کشور در مقاطع کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکترا در رشتههای مختلف مشغول تحصیل بودند. روش نمونهگیری از نوع خوشهای چند مرحلهای و خوشهای بودن α = 0/ بود. حجم نمونه بر اساس جدول کرجسی مورگان، با در نظر گرفتن خطای 05 روش نمونهگیری برابر 476 نفر محاسبه شد که به ترتیب از دانشگاه پیام نور استان تهران، استان گیلان و استان اردبیل، 283 نفر معادل 59 درصد ، 118 نفر معادل 25 درصد و 75 نفر معادل 16 درصد انتخاب شدند. روش پژوهش از نوع مطالعات توصیفی همبستگی بود. برای جمعآوری دادهها، بخشی از پرسشنامه راهبردهای ساخته پینتریچ، اسمیت، گارسیا، و مککیچی مربوط به مقیاس انگیزش (MSLQ) انگیزش برای یادگیری 0 محاسبه شد. همچنین نتایج تحلیل / استفاده شد. پایایی پرسشنامه در این مطالعه با روش آلفای کرونباخ برابر 86 عاملی تأییدی نشان داد که بارهای عاملی گویههای پرسشنامه در تبیین مؤلفهها از نظر آماری معنادار هستند. یافتههای پژوهش نشان داد که مدل پژوهش، 56 درصد واریانس پیشرفت تحصیلی را تبیین میکند. بالاترین پس از آن بین ؛(P < 0/01 ،t = 14/5 ،β = 0/ ضریب مسیر بین خودکارامدی و جهتگیری درونی هدف ( 96 به دست آمد. اما ضریب مسیر (P < 0/01 ،t = 8/3 ،β = 0/ اضطراب امتحان و جهتگیری بیرونی هدف ( 78 معنادار (P > 0/05 ،t = - 0/41 ،β = - 0/ محاسبه شده بین جهتگیری بیرونی هدف و پیشرفت تحصیلی ( 02 نبود.