افعال مزید

موضوع مبالغه در علوم گوناگون زبان عربی مورد توجه بوده اما کم تر به این مفهوم در افعال مزید - به ویژه در قرآن کریم - توجه شده است. فراوانی مبالغه در افعال مزید قرآن و نهفته های معنایی این صیغه ها و عدم توجه کافی مترجمان در برگردان آن ها، پژوهش و بررسی این موضوع را ضروری می نماید. در پژوهش حاضر، با روش توصیفی- تحلیلی چالش های مفهوم مبالغه و برگردان آن در افعال مزید قرآن مورد بررسی قرار گرفته است که هدف آن، معرفی این چالش ها و در نهایت ارائه ترجمه ای دقیق تر از قرآن است. بر اساس یافته های این پژوهش، می توان دست کم سه چالش مهم در این زمینه برشمرد که عبارت اند از: تعدد معانی باب های مزید و غلبه معانی مشهورتر، درهم تنیدگی دو مفهوم «کثرت» و «مبالغه»، و اشتباه در تشخیص موضوع مبالغه. دیگر آن که بررسی آیاتِ نمونه در این پژوهش نشان می دهد که عموم تفاسیر و ترجمه های فارسی از همه گیری گونه ای ضعف و نارسایی در شناخت و انتقال مفهوم مبالغه افعال مزید در قرآن رنج می برند. افزون بر این، شیوه تحلیل آیات در این پژوهش آَشکار می سازد که تشخیص دلالت افعال بر مبالغه، ساده نیست و تنها با تکیه بر معنای صرفی صیغه ها و کلیاتی که در کتاب های صرف در این باره آمده است نمی توان بدان پی برد، بلکه تدقیق در بافت آیات و تحلیل فضای آن با استفاده از قرینه های درون و فرامتنی برای تشخیص دلالت مبالغه در افعال قرآن ضروری است.

نهج البلاغه دومین منبع معرفتی در اندیشه اسلامی است. این اثر کهن و فاخر علاوه بر کارکرد ایدئولوژیک که به درون مایه های آن مربوط می شود، به دلیل ارزش بلاغی و زیبائی شناختی، کارکرد ادبی نیز دارد. ویژگی اخیر دستاورد مؤلفه هایی چند از جمله کابرد افعال مزید جهت افاده ی معانی سازگار با مقتضای حال است که با وجود بسامد فراوان آن در خطبه ها، نامه ها و پاره گفتارهای امام علی (ع) تاکنون از نظر پژوهشی مغفول مانده و تأثیر آن در ساختار سخن مورد بررسی قرار نگرفته است. مقاله پیشارو با عنوان « بررسی معانی کاربردی افعال مزید (باب های افعال، تفعیل و مفاعله) در نهج البلاغه » پژوهشی نظری است که به روش تحلیلی – توصیفی نمونه هایی از افعال مزید را با بهره گیری از منابع لغوی و شرح های نهج البلاغه از نظر معانی کاربردی مورد بررسی قرار داده است. داده های پژوهش نشان دهنده ی آن است که باب های افعال و تفعیل نسبت به دیگر ابواب بیشترین کاربرد را در نهج البلاغه داشته و کاربست افعال مزید در هر یک از بابها از جمله بابهای افعال، تفعیل و مفاعله کاملاً منطبق با مقتضای حال و اهداف خطبه ها، نامه ها و پاره گفتارها بوده است.