بازجویی پلیس

اقرار دلیل سنّتی و رایج برای اثبات مجرمیت بوده و فرض بر این است که انسانِ عاقل به ضرر خودش اقرار نمی کند. بااین وجود، در برابر این پیش فرض واقعیتی وجود دارد که برخی متهمان به جرم مرتکب نشده اقرار می کنند. گاهی متهمی که در پلیس اقرار کرده با حضور نزد بازپرس، اتهام را انکار و اقرار را تکذیب می کند. به نظر نمی رسد این تغییر دیدگاه از پذیرش اتهام به انکار، لزوما به علت آگاهی متهم از اعتبار قانونی اقرار نزد مقام قضایی و زیرکی وی برای خنثی سازی دلیل اثباتی درست باشد، بلکه گاهی اقرار نکول شده، اجباری و نادرست است. در این مقاله، با استفاده از روش نمونه پژوهی، 13 نمونه که بر نقش مأمور پلیس در فرآیند تحصیل اقرار نادرست دلالت داشت، با روش نمونه گیری هدفمند، تحلیل شدند. داده های پژوهش به شیوه میدانی و با استفاده از ابزارهای تجزیه وتحلیل اسناد و مدارک، مشاهده و مصاحبه گردآوری شد. فرایند سه مرحله ایِ متهم انگاری نادرست، اجبار متهم به پذیرش اتهام و تحریف اظهارات متهم، پیکره اقرار نادرست تحصیل شده به وسیله مأمور پلیس را تشکیل می دهد. ضبط بازجویی ها به موازات آموزش مأموران پلیس درباره شیوه های بازجویی صحیح و آگاه کردن آن ها درزمینه علل اقرارهای نادرست متهمان، می توانند راه هایی برای پیشگیری یا کاهش تحصیل اقرارهای نادرست باشند.

در یک آزمایش، شاخص های غیر کلامی فریب در بازجویی های پلیس از جرایم ساختگی مورد واکاوی قرارگرفت. هر دو رفتار آوایی و غیر آوایی رتبه بندی شدند. سی نفر از شرکت کنندگان تحت _ بازجویی های طولانی (بیش از 9 دقیقه) توسط سی افسر پلیس باتجربه قرار گرفتند. از افسران پلیس خواسته شد، بازجویی ها را طبق روال طبیعی انجام دهند. اگرچه افراد دروغگو گزارش کردند که به طور قابل ملاحظه ای متشنج تر بودند و این کار را دشوارتر از افراد راستگو می پنداشتند، اما هیچ تفاوتی در رفتارهای غیر کلامی رتبه بندی شده یافت نشد. در تحلیل راهبردهای به کار گرفته شده مشخص شد که هم افراد راستگو و هم افراد دروغگو تلاش کردند تا از انجام حرکات اضافه اجتناب کنند. راهبرد اصلی محتوای کلامی برای دروغگو ها ساده جلوه دادن ماجرا و برای راستگوها واقعی جلوه دادن آن بود. علاوه بر این، در این پژوهش علت هایی که چرا در این موقعیت مبرم دروغگوها و راستگوها با رفتار غیر کلامی شان قابل تمیز نبودند، مطرح و بحث شده اند.