تجسم خلاق

آرام سازی از روش های بهبود عملکرد است که به طور عام می توان آن را به آرام سازی جسمانی و روانی دسته بندی کرد. به فنون آرام سازی روانی، اغلب به عنوان فنون ذهن به جسم اطلاق می شود، زیرا هدف این روش ها ایجاد آرام سازی از طریق ذهن است. هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر یک دوره برنامه آرام سازی (جسم به ذهن و ذهن به جسم) بر عملکرد بازیکنان نیمه ماهر فوتبال بود. بدین منظور 39 بازیکن انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه آرام سازی پیشرونده عضلانی، تجسم خلاق و گروه کنترل تقسیم شدند. از آزمودنی ها قبل از مداخلات به وسیله روش مشاهده ای، پیش آزمون گرفته شد. برنامه آرام سازی پژوهش حاضر، قرار گرفتن آزمودنی ها تحت دو نوع متفاوت آرام سازی پس از تمرینات فوتبال به مدت هشت هفته بود. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی، آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری و تحلیل واریانس یکطرفه استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که اثر اجرای آرام سازی پیشرونده عضلانی و تجسم خلاق بر مؤلفه های حفظ و کنترل توپ، پاس صحیح و گرفتن صحیح توپ از حریف و در کل عملکرد بازیکنان معنا دار بود. علاوه بر این، ورزشکارانی که از شیوه آرام سازی پیشرونده عضلانی استفاده کردند، در مقایسه با کسانی که از شیوه آرام سازی تجسم خلاق استفاده کردند، عملکرد بهتری داشتند. به طور کلی شیوه های آرام سازی جسم به ذهن و ذهن به جسم هر کدام می تواند به عنوان شیوه ای مستقل در بهبود عملکرد ورزشکاران مؤثر باشد، اما اجرای آرام سازی ذهن به جسم مانند تجسم خلاق بر مهارت هایی که به دقت و تمرکز بیشتری نیاز دارد، مؤثرتر است.

مروّجان داخلیِ قانون جذب، آن را تأییدشده متون دینی معرفی کرده اند؛ تا جایی که دعا در معارف دینی را همان قانون جذب دانسته اند؛ به طوری که اصرار و توجه به خواسته ها در دعا برای تحقق آنها در عالم خارج است. در این نوشتار بیان می شود تسلط نداشتن علمی بر معارف دینی و سوء برداشت از مفهوم و هدف دعا و اجابت آن و نیز تقطیع و تأویل غیرعلمی آیات، ایشان را به راه ناصواب کشانده است. رهبران قانون جذب، خواست انسان را اصل و اساس در رسیدن به خواسته ها می دانند؛ اما برخلاف نظر رهبرانِ قانون جذب، طبق برخی از آیات و روایات، خواست و اراده خدا در هر دو عالم حکم فرما بوده است و آن مقدار از خواسته انسان که به آن می رسد نیز به اراده خدا و به واسطه تلاش اوست، نه به دلیل تجسم و تصورش. در دعا نیز برخلاف ادعای قانون جذب، آدمی خدا را عطاکننده می داند، نه اینکه ذهن و باور خود را معطی بداند. همچنین هدف از دعا فقط خواستن حاجت نیست، بلکه هدف اصلی، اظهار فقر و مسکنت و بندگی به درگاه خداست.