میل به خانه

مقدمه : نوستالژی یکی از پیچیده ترین هیجانات است که بر سر ماهیت و کارکردهای آن مناقشات مفهومی و نظری تعیین کننده ای در قرن نوزده و بیست انجام شده است. در این راستا، سنجش نوستالژی و نوستالژی گرایی اهمیت می یابد. هدف: هدف از این پژوهش، فراهم کردن مقدمات لازم جهت استفاده از پرسشنامه ی نوستالژی باچو (1995) در پژوهش های داخلی است. روش: در این مطالعه مقطعی، 201 دانشجو از دانشجویان مقاطع تکمیلی دانشگاه شیراز انتخاب شدند. پرسشنامه های نوستالژی (باچو،1995)، آزمون وارسی دستکاری نوستالژی (وایدشات و همکاران،2006) و پرسشنامه ی آرزو (کسر و رایان،1999) را تکمیل کردند. یافته ها: عامل های "دلبستگی های گذشته"، "میل به خانه" و " صفای گذشته" خود را نشان داد و روایی همگرا و پایایی مورد تایید قرار گرفت. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش مؤید روایی سازه، همگرا و همسانی درونی و همچنین تفاوت جنسیتی در عوامل نوستالژی بود.

به دیاسپورا یا جامعه مهاجران، در عصر حاضر بسیار توجه شده است. حضور جوامع مهاجر در کشورهای «جهان اولی» و مشکل های ناشی از ناسازگاری فرهنگی سبب ورود محققان بسیاری به این حوزه شده است. چند ویژگی برای تعریف جوامع دیاسپورایی یا مهاجر از سوی پیشروان نظریه پردازی این حوزه درنظر گرفته شده است. مهم ترین این ویژگی ها، نحوه تلقی و ارتباط این جوامع با سرزمین مادری است. مقاله حاضر بر آن است تا با تکیه بر نظریه «میل به خانه» آوتار برا به بررسی چگونگی بازنمایی روایی رابطه جامعه مهاجر با سرزمین مادری در رمان مناره اثر لیلا ابوالعلی، نویسنده سودانی الاصل مقیم انگلستان بپردازد. این رمان نویس مسلمان سودانی، با تکیه بر دانش و آگاهی خود «از درون فرهنگ و تمدن اسلام» و همین طور با بهره گیری از تجربه زندگی در غرب، در رمان مناره، تصویر و تفسیر بدیعی از جامعه مهاجران ارائه کرده است. وی با استفاده از مفهوم اختصاصی امت اسلامی که در فرهنگ های دیگر بیگانه است، راهی کاملاً جدید برای مهاجران مسلمان، به ویژه زنان مسلمان برای مقاومت در برابر «دیگری سازی» و «به حاشیه رانده شدن» در کشور میزبان و حفظ هویت فرهنگی اصیل فرد مهاجر، پیش رو نهاده است.