امام نهم

ائمه طاهرین (ع) رهبران برگزیده الهی برای جامعه بشری و تبیین گر پیام رسولان الهی و هادیان مردم بوده اند. بخش عمده ای از تلاش ایشان معطوف به توسعه فرهنگی عصر خود بوده است. با عبور جریان امامت از فراز و نشیب هایی که پس از رحلت رسول خاتم (ص) بر ایشان تحمیل شد، پس از ولایت عهدی امام رضا (ع) در عهد مأمون و شهادت ایشان تا دوره غیبت حضرت حجت (عج)، امامان نهم، دهم و یازدهم در فاصله بیش از نیم قرن عهده دار این منصب خطیر بودند. در این مقاله به بررسی سیاست های فرهنگی امامان (ع) در این دوره پرداخته شده است. در این مقاله با استفاده از روش اسنادی و کتابخانه ای اطلاعات مورد نیاز جمع آوری و در چارچوب مدل چرخه ای سیاست گذاری تحلیل شده است. بر اساس مدل چرخه ای برای تحلیل سیاست های فرهنگی ابتدا «مسئله شناسی» و در ادامه «طراحی و انتخاب» سیاست و پس از آن «اجرا» و در نهایت «ارزیابی» سیاست صورت خواهد گرفت. مسائل فرهنگی این عصر در سه دسته: مسائل دستگاه خلافت، مسائل فرهنگ عمومی و مسائل فرهنگ شیعی تحلیل شده اند و سپس سیاست های فرهنگی امامان این عصر (ع) بررسی و تحلیل شده است؛ سیاست هایی که از لایه های بنیادین فرهنگ (اعتقادات و ارزش ها) تا لایه های رفتاری را مورد تأثیر قرار داده اند.