مصادیق فتنه

واژه «فتنه» در آیات زیادی به کار رفته و معانی مختلفی به خود گرفته است. آیه هفت آل عمران نیز یکی از این آیات محسوب می شود که تعبیر «فتنه جویی» را در خود جای داده و آن را یکی از دلایل پیروی از متشابهات عنوان کرده است. «فتنه» در اصلِ لغت به معنای قرار دادن طلا یا نقره در آتش است تا خالصی و ناخالصی آن بدست آید. معانی لغوی متعددی برای این واژه ذکر گردیده که همه آنها از مصادیق آن به شمار می آید اما «اختلال اضطراب آور» مفهومی است که در تمامی این معانی نهفته است. پژوهش فرارو با روشی توصیفی- تحلیلی به تحلیل مفهوم قرآنی فتنه با تأکید بر آیه هفت سوره آل عمران پرداخته است، نتیجه آنکه: مفسران معانی متعددی برای این واژه ذکر کرده اند که بیشتر این معانی، در واقع از مصادیق واژه مزبور محسوب می شوند که عبارت اند از: کفر و شرک؛ مال و ثروت، گمراهی، تکذیب کردن، إفساد ذات البین. معانی دیگری که برای آن ذکر شده مکمّل یکدیگرند؛ شبهه افکنی، تشکیک و تلبیس، روش های فتنه جویی را ذکر و اضلال و دور کردن مردم از دین، نیز مفهوم آن را بیان می کند.