پژوهش علمى

علم و اخلاق همیشه در نزد بشر منزلت ویژه‏اى داشته است. غالبا چنین انگاشته مى‏شود که نقش آفرینان حوزه علم، یعنى دانشمندان، همواره در محدوده کار خود فقط به آنچه هست نظر دارند و نسبت به آنچه باید باشد دغدغه‏اى ندارند. این دیدگاه قهرا به تز بى طرفى علم نسبت به ارزشها مى‏انجامد. نویسنده مقاله حاضر تز دیگرى را پیش مى‏کشد که بر اساس آن مسائل ارزشى، بویژه مسائل اخلاقى با پژوهش علمى گره خورده است. کسانى که براى آراستن علم، سخن را به پیرایش آن از ارزشها مى‏کسانند، درباره ماهیت پژوهش علمى به خطا رفته‏اند. نمى‏توان پژوهش علمى را بدون مواجهه با مسائل ارزشى و اخلاقى به انجام رساند. از این رو باید در فکر چاره‏اى براى این مسائل بود، نه این که آنها را نادیده گرفت یا به پنهان کردن آنها اقدام کرد. نمونه هایى از این مواجهه در مقاله حاضر گردآورده شده است.