موناد

نورتروپ فرای (1912 1991م)، پژوهشگر کانادایی و منتقد شهیر قرن بیستم، عموماً به واسطه تحلیل های اسطوره شناختی خود نام برآورده است. با این همه، فرای علاوه بر نقد اسطوره ای، اعم از نقد آرکی تایپی و نقد میتوسی، به انواع ادبی و رده بندی سمبول ها نیز اشتغال خاطر داشت. کوشش وی در جهت تبیین ساختارگرایانه گونه های ادبی، مانند کمدی، رمانس، تراژدی و طنز، بیانگر گرایش وی به بررسی انواع ادبی است. اما به نظر می رسد رده بندی سمبول ها نزد فرای اهمیت ویژه ای در استقرار نظریه ساختارگرایانه اش دارد. با این همه، در پژوهش هایی که به زبان فارسی درباره فرای صورت گرفته، این موضوع اساساً مغفول مانده است. به همین سبب پژوهش حاضر ضمن بازطرح مبانی نظری فرای درباب رده بندی سمبول ها می کوشد منابعی را که وی به طور مستقیم یا غیرمستقیم از آن ها متأثر است، آشکار کند. در همین راستا پژوهش حاضر نه فقط اهمیت واحد ساختاری متمایزی به نام سمبول را در سطوح چندگانه ادبی متذکر می شود، بلکه می کوشد اشکال و صور ظهور سمبول را در این سطوح بررسی کند.

مسئله اختیار از مسائل مهم و دیرین کلامی- فلسفی است که غالب ادیان به آن پرداخته اند و فیلسوفان دین نیز با نگاهی نو این موضوع را مورد مداقه و بررسی قرار می دهند. این نوشتار به بیان، بررسی و نقد دیدگاه لایب نیتس می پردازد و در صدد پاسخ گویی به این پرسش است که ایا در نظام فلسفی لایب نیتس می توان انسان را مختار دانست یا نوعی ضرورت انگاری اسپینوزایی بر آن حاکم است ؟ لایب نیتس برای اینکه اختیار در انسان را نفی نکند ضرورت را دو قسم می داند: ضرورت مابعدالطبیعی(هندسی) و ضرورت مشروط (اخلاقی). او می گوید خداوند واجد صفت خیر است و در آفرینش موجودات اصل کمال را مراعات می کند و لازمه این مراعات این است که قدرت انتخاب در کار باشد؛ پس مخلوقات فقط از ضرورت مشروط برخوردارند و ضرورت ذاتی در کار آنها نیست و همین ضرورت مشروط مثبت اختیار آنهاست. علامه طباطبایی هم اختیار را امری فطری دانسته و بیان داشته است که قاعده ضرورت سابق الشی ما لم یجب لم یوجد هیچ منافاتی با اختیار انسان ندارد.