اهداف توسعه

این مقاله به ارزشیابی اساسی درباره محتوی و عملکرد عمران روستایی در برنامه های عمرانی و توسعه کشور طی چند دهه اخیر (78-1327) می پردازد. روش کار‘ استفاده از ماتریس ارزشیابی و ارزش گذاری برنامه ها با تهیه هشت معیار ارزشیابی می باشد. نتایج ارزشیابیهای اساسی نشان دهنده نارسایی عمده در محتوی و عملکرد برنامه ها بوده و به همین دلیل نمره متوسط کل ارزشیابیها‘ نسبتاً ضعیف تا متوسط بدست آمده است. این وضعیت را می توان با نارسایی در نظام تهیه‘ اجرا‘ نظارت و ارزشیابی اساسی برنامه های عمرانی و توسعه مرتبط دانست. همچنین روند تحول شاخصهای توسعه روستایی کشور نشان دهنده نوعی دوگانگی در بین آنها می باشد؛ بدین ترتیب که شاخصهای خدماتی و اجتماعی – رفاهی روستاها از رشد بسیار خوبی برخوردار بوده اند. ولی در مقابل‘ شاخصهای اقتصادی – اجتماعی رفاهی روستاها از رشد بسیار خوبی برخوردار بوده اند. ولی در مقابل‘ شاخصهای اقتصادی – اجتماعی نواحی روستایی وضع نامطلوبی داشته و دارای رشد بسیار کندی است. این دوگانگی نشان می دهد که محتوای برنامه ها همه جانبه و جامع نبوده و به همه ابعاد توسعه توجه نشده است.

ﺗﻮﺳﻌﻪ روﺳﺘﺎﯾﯽ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﻔﻬﻮم ﺗﻮﺳﻌﻪ در ﻃﻮل زﻣﺎن ﺗﻌﺎرﯾﻒ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ را داﺷﺘﻪ و حدود و ثغور آن ﺷﺎﻣﻞ مقوله های اﻗﺘﺼﺎدی، اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن اﺳﺖ. ﮔﺮوﻫﯽ ﺗﻮﺳﻌﻪ روﺳﺘﺎﯾﯽ را ﻣﺘﺮادف ﺑﺎ ﻋﻤﺮان روﺳﺘﺎﯾﯽ می پندارند و کشاورزی را به مثابه استراتژی و راهبرد اصلی توسعه روستا قلمداد کرده است و معتقدند که کشاورزی به عنوان منبع اصلی تأمین درآمد و فرصت های اشتغالی نقش اساسی در توسعه روستا ایفا می کند از طرف دیگر مسائل متعددی چون امنیت غذایی و رسیدن به خودکفایی در تولیدات کشاورزی، جلوگیری از منابع آب، خاک و غیره توجه جدی به بخش کشاورزی را ضروری می سازد. ازآنجایی که ﮐﺸﺎورزی ﯾﮑﯽ از بخش های ﻣﻬﻢ در اﻗﺘﺼﺎد ﮐﺸﻮر اﺳﺖ اما از ظرفیت های ﺑﺎﻟﻔﻌﻞ و ﺑﺎﻟﻘﻮه آن اﺳﺘﻔﺎده نمی شود؛ ازآنجایی که سرمایه انسانی به یکی از مهم ترین معیارها در توسعه پیشرو تبدیل شده است. محققان سعی کرده اند در این مقاله با طراحی سؤالی چون آیا می توان باتربیت افراد کارآفرین به استفاده بالاتری از ظرفیتهای باارزش نیروی انسانی دست یافت؟ با مروری بر پژوهش های پیشین بررسی ضرورت و اهمیت تربیت دانشجویان کارآفرین در پیشبرد اهداف توسعه پایدار کشاورزی را لازم و ضروری دانسته اند.