نهضت آزادى

هم‏زمان با شروع رخ‏دادهاى مرحله نخست انقلاب اسلامى در اوایل دهه پنجاه که پس از رحلت آیت‏اللّه‏ بروجردى به تدریج آغاز شد و با تبعید رهبرى آن به ترکیه و عراق به پایان رسید، احزاب و جریان‏هاى سیاسى گوناگونى از فضاى سیاسى نسبتا مناسبى که در سال‏هاى 1339-1341 ایجاد شده بود استفاده کرده، تلاش‏هایى را از خود بروز دادند. اهم فعالان این احزاب، به هفت جریان و گروه تقسیم مى‏شدند که عبارت‏اند از: 1ـ حزب توده ایران، 2ـ جبهه ملى دوم، 3ـ نهضت آزادى ایران، 4ـ احزاب سیاسى کوچک سوسیالیست و ملى‏گرا (حزب زحمتکشان، حزب سوسیالیست و جامعه سوسیالیست‏هاى نهضت ملى ایران)، 5ـ تشکل‏هاى روشنفکرى و سیاسى دانشگاه‏ها، 6ـ احزاب سیاسى وابسته به حاکمیت مانند حزب مردم، حزب ملیون و حزب ایران نوین، 7ـ جریان‏هاى سیاسى ـ دینى. پژوهش حاضر با بررسى دو حزب سیاسى فعال(جبهه ملى دوم و نهضت آزادى ایران) در مرحله نخست انقلاب اسلامى (1339-1343) در صدد پاسخ‏گویى به سؤال‏هاى زیر است: 1ـ دیدگاه و مواضع سیاسى جبهه ملى و نهضت آزادى درباره رابطه دین و سیاست چیست؟ 2ـ نگرش نهضت آزادى در خصوص جبهه ملى و پایگاه اعتقادى آنان چگونه است؟ 3ـ مواضع جبهه ملى در قبال نهضت امام خمینى چگونه بوده است؟ 4ـ نهضت آزادى و جبهه ملى تاچه حد از نظر سیاسى و عقیدتى به هم نزدیک مى‏باشند؟

دولت موقت متشکل از نیروهاى ملى (جبهه ملى) و ملى - مذهبى (نهضت آزادى) بود. به نظر مى‏رسد رفتارهاى سیاسى این دولت از پیشینه‏ها و گرایش‏هاى فکرى و محفلى آنها نشأت مى‏گرفت. براى تبیین مسأله در این مقاله، ویژگى‏هاى فکرى و عقیقى این دو محفل و مواضع سیاسى آنها در قالب دولت موقت و نیز مقایسه ویژگى‏ها و رفتارهاى سیاسى آنها ارائه شده است.