تبلیغ سنّتی

در این نوشتار با بهره‏گیری از چارچوب نظری «هویت، فضا»، فرایند تعامل ساحت‏های عقلانی و احساسی انسان در فضا و بازتولید آن، که حاکی از تبلور متفاوت ابعاد عقلانی و احساسی آدمی نسبت به گونه‏های متفاوت فضایی است، برخی از ابعاد دین‏داری در دو فضای «تقیّد به تماشای برنامه‏های مذهبی تلویزیون» و «تقیّد به رفتن به مسجد» با روش پیمایشی و فن پرسش‏نامه مورد بررسی قرار گرفته و تبیین گردیده که در شرایط تقیّد به مسجد زمینه مناسب‏تری برای تبلیغ دینی فراهم است؛ چراکه در فضای تماشای تلویزیون، ماهیت سرگرم‏کنندگی آن مجال کمتری برای تجلّی ابعاد دین‏مدارانه انسان فراهم می‏کند. هدف از این پژوهش این است که ظرفیت مکان‏ها و فضاهای سنّتی تبلیغ را با فضاهای مجازی نوین بررسی و میزان تأثیرگذاری، تفاوت و ظرفیت‏های هر یک را با هم مقایسه نماید.

انسان هنگامی قادر است نیازهای حیاتی خود را تامین کند که زندگی گروهی را برگزیده و در جامعه انسانی با اتخاذ سبک ویژه ای از زندگی، به حیات اجتماعی خود ادامه دهد؛ البته جامعه نیز، زمانی می تواند بنای اجتماعی اش را تحکیم بخشد که ابتدا سبک زندگی خود را بر مبنای فرهنگ متناسب، نهادینه نماید. از این رو، دغدغه اصلی عالمان وحاکمان جوامع، شناساندن فرهنگ و تثبیت آن در اجتماع انسانی است. برای این منظور نیز غالباً دو شیوه جامعه پذیری و فرهنگ پذیری را برای آموزش و نهادینه کردن فرهنگ خود انتخاب کرده اند و چون فرهنگ پذیری در تحقق این هدف موثرتر است، حاکمِ جامعه اسلامی عامل و یا عوامل موثر در فرهنگ پذیری را مهم تر دانسته و بر آن تاکید بیشتری دارد.نوشتار پیش رو، نشان می دهد که با توجه به کمرنگ شدن نقش خانواده در جامعه در حال گذار - که نقش بی بدیل خانواده در برابر عوامل اجتماعی موثر در جامعه پذیری تحت الشعاع قرار گرفته است - مبلّغ دینی می تواند با بهره گیری از آموزه های اسلام و تبیین و ترویج آن ها، گام موثری در فرهنگ پذیری مسلمانان برداشته و در حقیقت، مبنای سبک زندگی اسلامی را تحکیم و تقویت بخشد. بنابراین، نه تنها نباید از تبلیغ سنتی غافل شد و فقط به روش های جدید و رسانه های مدرن تکیه کرد، بلکه باید به این شیوه تبلیغی اهتمام ورزیده و برای تقویت و نهادینه کردن آن تلاش کرد.